Interview met The Charm The Fury

Het Nederlandse The Charm The Fury heeft zojuist het tweede album op de wereld losgelaten. The Sick, Dumb & Happy is een reuzensprong vooruit van metalcore naar een meer algemeen, metal-georiënteerd geluid met stevige links naar Machine Head en Pantera. Zware Metalen mailde met bassist Lucas Arnoldussen over de stijlverandering, ontwikkelingen in de band en het tekenen bij platenmaatschappij Nuclear Blast.

Veel bands die alleen nog maar een debuutplaat op zak hebben, beginnen langzaam een publiek op te bouwen met kleine shows. Jullie stonden na de release van A Shade of My Former Self gelijk op grote festivals als Download, Graspop, FortaRock, Lowlands en dergelijke. Hoe krijg je dat voor elkaar en waren jullie verrast door de snelheid waarmee dat ging?

‘Voor ons gevoel hebben we onze portie kleinere shows ook wel gehad hoor! Maar je hebt gelijk, de festivals wilden ons relatief snel neerzetten. Het belangrijkst daarbij is, hoe cliché ook, gewoon de muziek en de uitstraling. Als boekers het in je zien zitten en ook potentie zien voor groei, zal het je verbazen hoe snel je eigenlijk op een groter festival terecht kunt komen. Vroeg op de dag en op een klein podium natuurlijk, maar het is een geweldig begin. Daarbij is het ook belangrijk om de mensen die erover gaan een beetje te leren kennen. Wij zijn daarom altijd naar Eurosonic/Noorderslag geweest. Niet alleen om te spelen, maar ook om bij (best wel saaie) borrels te staan.’

Op een gegeven moment toont een groot en machtig label als Nuclear Blast interesse in de band en brengt het The Sick, Dumb & Happy uit.. Hoe ging dat in zijn werk en wanneer kwam het besef dat jullie nu labelgenoten zijn van Slayer om maar eens een band te noemen?

‘We zijn op best wel een ‘traditionele’ manier bij Nuclear Blast terecht gekomen. We waren in Los Angeles om een aantal promotionele shows te spelen. Eén ervan was in de Whisky a Go Go, een legendarische tent (ondanks een capaciteit van slechts vijfhonderd fungeerde de club als springplank voor onder meer Van Halen, Guns N’ Roses, Linkin Park en Mötley Crüe -G.). In de schaduw van onze helden stonden wij te spelen. Voor zo’n 10 man, haha. Maar daartussen stond ook de grote baas van Nuclear Blast en die vond het zelfs met weinig publiek nog tof. Zo zijn de gesprekken gestart.’

‘Die gesprekken duurde best lang, dus we hebben een paar maanden kunnen wennen aan het feit dat we waarschijnlijk wel bij Nuclear Blast zouden tekenen. Maar als je dat ons een paar jaar geleden verteld had, waren we echt door het dak gegaan.’

Was het makkelijker om aan de slag te gaan met The Sick, Dumb & Happy met Nuclear Blast achter jullie?

‘De plaat was al voor vijfennegentig procent af toen Nuclear Blast in beeld kwam. We kregen de eerste masters binnen en een paar uur later hoorden we dat Nuclear Blast interesse had. The Sick, Dumb & Happy is dus helemaal onafhankelijk geschreven. Qua promotie is het een heel ander verhaal natuurlijk. Het is ongelooflijk om te zien dat er over de hele wereld nu mensen uren per dag met ons bandje bezig zijn. We dachten dat we, nu de plaat eindelijk helemaal klaar is en de tours nog moeten komen, wel even twee maandjes rust zouden hebben. Boy, how wrong were we… Volgens mij hebben we het nog nooit zo druk gehad!’

Ten opzichte van A Shade of My Former Self klinkt de nieuwe plaat veel meer metal en minder metalcore. Hoe komt dat?

‘Dat is voornamelijk een verandering in onze eigen smaak. In 2013, toen we A Shade of My Former Self maakten, waren we helemaal weg van het moderne metalcoregeluid. Zoiets wilden we ook maken. Dat is behoorlijk gelukt, en naar mijn mening is die plaat nog altijd iets waar we trots op kunnen zijn. Maar deze keer hadden we zin in iets anders. We hebben luistersessies gedaan en kwamen tot de conclusie dat de bands die we vroeger allemaal gaaf vonden, –  Metallica, Pantera, Slipknot – eigenlijk nog altijd tot onze favorieten behoorden. Die invloeden zijn we gaan gebruiken om nieuwe nummers te schrijven.’

Wanneer zijn jullie begonnen met het werken aan The Sick, Dumb & Happy en hoe is dat in zijn werk gegaan? Gitarist Rolf Perdok en drummer Mathijs Tieken zijn toch verantwoordelijk voor de basis van de nummers?

‘Twee jaar geleden waren we al aan het schrijven voor de nieuwe plaat. We zijn alleen niet bepaald de snelsten. Mathijs en Rolf kijken extreem kritisch naar elke riff, elk overgangetje en elk akkoord. Voordat een nummer af is, ben je soms weken verder. En dan nog gebeurt het vaker wel dan niet dat nummer alsnog weggegooid wordt: werkte toch niet helemaal.’

‘Bij deze plaat hebben we hulp gekregen van twee producers: Robert Westerholt en Daniel Gibson. Zij konden ons sturing geven en dat heeft het schrijfproces wel enigszins gestroomlijnd. Zij hebben ook meegedacht in de sound die neer wilden zetten. Ik denk dat vanaf nu elke plaat wel met een paar externe mensen gaan maken. Die extra oren zijn zó waardevol.’

Waar halen jullie de inspiratie voor teksten vandaan en hoe belangrijk zijn deze voor de band?

‘Teksten komen bij ons altijd pas na de muziek. We vinden het nou eenmaal makkelijker om tekst op een melodie te schrijven dan andersom. De inspiratie komt toch vooral uit dingen waar we ontevreden over zijn. Het blijft metal hè? Dat kan wereldpolitiek zijn, maar ook persoonlijke conflicten.’

‘We zijn de band nooit begonnen met het idee dat we per sé een statement wilden maken of dat we de mensheid iets moesten vertellen. Maar als we toch woordjes moeten zeggen, laat ze dan ook maar een beetje inhoud hebben. Als luisteraars daar een boodschap aan hebben: te gek. Als mensen alleen de muziek tof vinden: net zo goed. Wij luisteren zelf ook naar Steel Panther. ‘Asian hooker, dirty little cocksucker!’.’

Ik las dat jullie het opnemen van A Shade of My Former Self een beetje onderschat hadden en dat het veel meer tijd kostte dan verwacht. Wat hebben jullie anders gedaan voor The Sick, Dumb & Happy?

‘Dezelfde fouten gemaakt en dan in het kwadraat. We hebben het deze keer alleen niet onderschat, we wisten wat eraan zat te komen. Desondanks hebben we ook een aantal tegenslagen gehad. De drums die we in Wisseloord Studios in Hilversum opnamen bleken toch niet de juiste energie te hebben. Maar toen we tot die conclusie kwamen, was de hele plaat eigenlijk al af. En als je drums opnieuw doet sla je in één keer een heel fundament weg. Dikke kans dat andere instrumenten dan dus ook opnieuw moeten. En jawel, ook alle gitaartracks konden de prullenbak in. Ook het vinden van de goede mix engineer heeft weken gekost. We hebben echt de bekendste namen geprobeerd, maar ze brachten niet dat waar we naar op zoek waren. Uiteindelijk bleek Josh Wilbur onze man. Die is ineens ontzettend doorgebroken met werk voor Korn, Megadeth en Lamb of God, dus ik denk niet dat we hem nu nog hadden kunnen betalen.’

De stem van Caroline Westendrop maakt een duidelijke ontwikkeling door. Komt dat gewoon door ‘m veel te gebruiken of is dat iets waar zij bewust aan werkt?

‘Caroline werkt heel veel aan haar stem. Ze heeft zangles voor de juiste techniek en voor en na elke show doet ze, hoe irritant ook, stemoefeningen. Tijdens tours drinkt en feest ze niet om haar stem te sparen. De nieuwe rauwe zangstem die je op de nieuwe plaat veel hoort, was niet zozeer een ontwikkeling, maar een ontdekking. We wilden zo’n stem eens proberen, en dat ging haar verrassend makkelijk af. Het klinkt alsof haar stem echt volledig naar de tering gaat, maar dat is absoluut niet zo!’

Met Martijn Slegtenhorst heeft The Charm The Fury een nieuwe gitarist. Wat is er gebeurt met Mathijs Parent en hoe kwamen jullie aan zijn vervanger?

‘Mathijs kreeg de mogelijkheid om een vast contract te tekenen bij een baan die hij te gek vond. Een leuke baan én een vast contract is tegenwoordig zeldzaam, dus besloot hij om die keuze te maken, met volledig begrip van onze kant overigens. We spreken elkaar nog regelmatig. Martijn was en is een goede vriend van Mathijs, speelde ook al in een metalband en we wisten dat hij de motivatie en de techniek in huis had om ons te kunnen volgen. Daar hoefden we niet heel lang over na te denken.’

Wat is het leukste en wat is het gekste dat jullie tot nu toe met The Charm The Fury hebben meegemaakt?

‘Tja, dat zijn nogal wat dingen. We hebben een tijd in een persruimte gestaan met twee gasten van een andere band. Zij dachten dat wij hen zouden interviewen en wij dachten dat zij interviewers waren. Het duurde een aantal minuten voor die verwarring opgelost was. Ook hebben we op een hotelkamer naar homemade seksfilmpjes van een geluidsman zitten kijken. Hij was er erg trots op. En er zijn nog veel meer verhalen over groupies en dreunende keukentafels, flauwvallende fotografen en bandleden met stanleymessen, maar dat is voor een volgende keer.’

Wat zijn de plannen met de band voor de komende tijd?

‘In april gaan we me Bury Tomorrow een korte tour door Europa doen en in mei spelen we een aantal festivals in de Verenigde Staten. De zomer is verder helemaal vol gepland met festivals zoals Download, Graspop en Pinkpop. Maar eerst: de albumrelease op 24 maart in Amsterdam!’

Een EP in eigen beheer, het eerste album via Listenable Records uitbrengen, het tweede album al via Nuclear Blast en gelijk een paar indrukwekkende videoclips kunnen maken. Waar gaat het eindigen met The Charm The Fury?

‘Als het in die lijn doorgaat hebben we uitgerekend dat we medio oktober 2019 de Amsterdam ArenA wel moeten kunnen pakken, haha. We hopen vooral de lol en energie die we uit de band halen zo lang mogelijk te blijven voelen. Want daarom zit je uiteindelijk in zo’n band. Grote festivals en platenlabels dragen natuurlijk een hoop bij aan die fun, dus daar blijven we voor gaan!’

Je vrienden van Zware Metalen geven kaartjes weg voor de albumrelease van The Sick, Dumb & Happy op 24 maart én voor het concert van The Charm The Fury met Bury Tomorrow op 4 april.

Links: