Het Portugese kwaliteitslabel Moonspell denkt na 25 jaar nog niet aan stoppen. Integendeel, hun antwoord op de quarterlifecrisis is 1755, een bijzonder ambitieus album waarvoor werd samengewerkt met een volledig orkest, een koor en de Portugese fado-zanger Paulo Braganca.
1755 is een horrorjaar in de Portugese geschiedenis. Een aardbeving, gevolgd door een tsunami, verwoestte een groot deel van Lissabon en maakte tienduizenden slachtoffers. De ramp had een grote invloed op de Portugese geschiedenis en zelfs de Europese filosofie. Gezien het belang van het jaar 1755 voor Portugal en het belang van het album 1755 voor Moonspell, zingt Fernando Ribeiro alle nummers in het Portugees. En wie ervaring heeft met fado, weet dat er weinig talen zo geschikt zijn om rampen mee te bezingen dan het Portugees.
Ondanks de torenhoge ambitie en de emotionele betrokkenheid, ontbreekt het 1755 helaas aan een belangrijk aspect: diepgang in de songwriting. Versta me niet verkeerd, de bombastische gothic-stijl van Moonspell past perfect in tandem met een symfonisch orkest en ook de cleane fado-vocalen en het koor zijn bij momenten een grote meerwaarde. Helaas zijn de songs iets te voorspelbaar en slaagt het album er niet tot het einde te boeien.
Er zijn wel degelijk momenten dat dit album echt aanvoelt als een magnum opus, zoals tijdens opener Em Nome do Medo, wanneer de dreigende vocalen van Ribeiro versterkt worden door koor en orkest. Het is voor mij een upgrade tegenover het origineel van Alpha Noir en je krijgt meteen het gevoel dat er iets ernstigs staat te gebeuren. Te veel nummers verzanden echter in middelmatigheid. Moonspell beperkt zich iets te vaak tot risicoloze, voorspelbare melodeath, zij het met een echt orkest en niet met synths. Het album deed me regelmatig denken aan een gelijkaardig conceptuele plaat, The Varangian Way van Turisas, dat ook gebruik maakte van koor en orkest. In tegenstelling tot de Finnen brengt Moonspell heel wat minder variatie en diepgang.
Natuurlijk is een doorsnee Moonspell-album nog steeds bovengemiddeld goed, maar op het einde van de rit is het een beetje sneu dat Moonspell het op dit hyperambitieuze project muzikaal op veilig lijkt te spelen. Samenvattend wil ik wel benadrukken dat het album genoeg heeft voor Moonspell-fans om zich aan op te trekken en genoeg goede muziek om het geen complete misser te maken. Ik had echter op een tikkeltje meer gehoopt.
Score:
73/100
Label:
Napalm Records, 2017
Tracklisting:
- Em Nome do Medo
- 1755
- In Tremor Dei
- Desastre
- Abanão
- Evento
- 1 de Novembro
- Ruínas
- Todos os Santos
- Lanterna dos Afogados (Os Paralamas do Sucesso cover)
- Desastre (Spaanse versie)
Line up:
- Miguel Gaspar – drums
- Perdo Paixão – keyboard, gitaar
- Fernando Ribeiro – zang
- Ricardo Amorim – gitaar, keyboard
- Aires Pereira – bas
Links: