Reeds zestien jaar bouwen de Ieren van God Is An Astronaut indrukwekkende atmosferische landschappen, waardoor ze, door de jaren heen, ook een plaats in mijn top vijf van favoriete post-rockbands hebben veroverd. De laatste twee releases gingen echter het ene oor in en het andere weer uit; naar mijn gevoel ontbrak het immers aan sentiment en drong het gewoon niet door. Daarnaast was er ook een teveel aan elektronische vibes, dat het geheel wat verziekte. Na enkele speelbeurten van deze nieuwkomer Epitaph, kan gesteld worden dat de Ieren de koers weer in handen hebben. Fijn ook dat ze Fursy de hoes hebben laten ontwikkelen.
Wat opvalt, is dat de nummers veel sterker opgebouwd lijken. Tintelende gehelen die sporadisch opbouwen naar hoogtepunten, dat lijkt een zaak van het verleden. Van meet af aan is nagedacht over een symbiose van atmosferische gelaagdheid, en een spel tussen hard en zacht. Een nummer als Mortal Coil wordt eigenlijk elke luisterbeurt mooier, net omdat je zo opgaat in dit instrumentale verhaal. Meermaals doet dit Epitaph-album me eigenlijk denken aan Mono, ookal hoor je dat dit nog duidelijk afwijkt van de stijl van die Japanners. De vergelijkingen zitten hem in de bezwerende herhalingen, de lichte veranderingen en diepgaande atmosfeer.
Hoewel er redelijk wat rustigere nummers zijn op deze plaat, zoals het merendeel van Winter Dusk/Awakening en Komorebi, blijft de kenmerkende opbouw van deze Ieren aanwezig in deze tracks en voelt het aan alsof er steeds een uitbarsting op komst is. Een nummer als Seance Room is misschien wel een van de betere nummers die de band qua opbouw heeft op deze plaat, met erg mooi getimede opflakkeringen. De topfavoriet is echter het intense Medea, waar een wazig sfeertje na drie minuten stelselmatig omschakelt naar een zoete harmonie, maar uiteindelijk overgaat in een atmosfeer die erg doet denken aan de laatste Mono-release Requiem For Hell.
Een stap in de mooie richting dus bij deze Ieren. Er zijn zeker nog wat zaken aanwezig die duidelijk maken dat het nog steeds om God Is An Astronaut gaat, met weliswaar wat minder elektronische golven om het allemaal te verpesten. Een meesterlijke opbouw dus, maar een spel van gelaagdheden en overgangen die erg Mono-esk doet aanvoelen. De fans van diepgaande post-rock weten hoe laat het is en halen Epitaph dus in huis.
Score:
86/100
Label:
Napalm Records, 2018
Tracklist:
- Epitaph
- Mortal Coil
- Winter Dusk/Awakening
- Seance Room
- Komorebi
- Medea
- Oisín
Line-Up:
- Torsten Kinsella – Gitaar, Piano, Synth
- Niels Kinsella – Bas
- Lloyd Hanney – Drums
Links: