Wacken Open Air 2003, 31-07 t/m 02-08
Was Dynamo vroeger nog hét metalfestival van Europa, nu is deze positie overgenomen door Wacken Open Air. Het festival in het noord-Duitse Wacken (zo’n 60 km ten noorden van Hamburg) was vorig jaar zelfs uitverkocht, maar dit jaar (economische malaise?) is dat niet gelukt. Dargull en TNightmare waren twee van de vele metalheads die in de bakkende zon afgereisd waren naar de 14e editie van dit festival, en namen de spreekwoordelijke pen ter hand om een impressie van Wacken 2003 te geven. Helaas is de impressie van Dargull met zijn harde schijf verloren gegaan, en blijft die van TNightmare alleen over…
Donderdag:
Circle II Circle was de opener op de donderdagavond, om 18.00 uur. De band rond ex-Savatage zanger Zak Stevens wist het publiek, wat voor een klein deel al sinds maandag op de camping verbleef en dus lang genoeg gewacht had op live metal, goed warm te krijgen voor 3 dagen metal van de bovenste plank. Persoonlijk kon mij als thrash/death metal liefhebber alleen het laatste nummer boeien: een cover van Metallica’s “Sanitarium”.
Vrijdag:
Op de vrijdagmorgen ben ik meteen in de rij gaan staan voor de metalmarket, die een stuk kleiner leek dan vorig jaar (en zo ook de rij voor de metalmarket: kon je vorig jaar op de zaterdagmiddag nog lang genoeg wachten om binnen te komen, nu stond er op datzelfde tijdstip niet eens een rij!). oa Displeased Records was vertegenwoordigd met een stand. Naast de metalmarket was er nog een “open” vrij toegankelijke markt, en werden er op losse plaatsen op het festivalterrein ook nog cd’s/shirts gesleten.
Obscenity was de eerste band die ik op vrijdag zag optreden, op de Wet-stage. In die tent was het alle dagen erg warm en vaak ook druk. Het geluid van Obscenity liet enorm te wensen over: mensen die de band niet kenden, zullen het optreden weinig speciaal gevonden hebben. Een deel van het publiek was echter zeer vertrouwd met de nummers van deze Oldenburgse death metal band, die alle albums wel aan bod liet komen. Het optreden eindigde met het nummer “Cold Blooded Murder”, een greep uit de andere nummers oa. “Bleed for me” en “Human Barbeque”.
Het Zweedse Raise Hell beloofde volgens het programma-boekje thrash metal met een Kreator stemgeluid te worden, dus voor deze band was ik weer op tijd terug in de tent. Dit alles (op de Kreator stem na) viel mij enorm tegen: voor het labeltje “thrash” lag het tempo van de meeste riffs mij een stap te laag: Raise Hell speelde vriendelijke heavy metal, met weinig indrukwekkende gitaarsolo’s. “It sounds like someone is raising Hell out here!” Nou, de band on stage deed dat in ieder geval niet.
Testament speelde rond 8 uur ’s avonds op de Black Stage. Veel nummers van het eerste album, “The Legacy”, werden gespeeld, maar ook oa “Into the Pit”, “Practice what you preach” en “Trial by Fire”. Helaas vonden enkele mensen het nodig om te crowdsurfen, wat voor mij persoonlijk een concert voor een deel kan bederven. Steve DiGiorgio stond, zoals we van hem gewend zijn, enthousiast en indrukwekkend te bassen, en ook Chuck Billy (vocalen) had het goed naar zijn zin on stage, al “meespelend” op zijn microfoon-standaard.
Het beste optreden op de vrijdag gaf Assassin ’s avonds laat weg op de Party Stage. De verrassend gere-uneerde Duitse thrashers (de band viel in 1988 uit elkaar, en heeft slechts 2 LP’s achter zijn naam staan), speelden enorm strak. Het nummer “Assassin” werd flink meegezongen, en de band eindigde met “Bullets”, dat net als “Assassin” op de eerste LP “The Upcoming Terror” staat. Ik ben benieuwd wat we verder nog van deze gere-uneerde Duitsers gaan horen!
Zaterdag:
Op de zaterdagmorgen zou Sinister openen op de black stage, maar omdat een van de gitaristen de band de rug toe gekeerd heeft, moest deze Nederlandse death metal band helaas cancellen. Holy Moses werd opgetrommeld om de zaterdag te openen, en de zangeres van Sinister, Rachel, zou meezingen met Sabina Klassen. Helaas kwam Rachel daar te laat voor…
Op deze vroege zaterdagmorgen waren toch al vele metalheads op de hoogte van de bandwissel, en dus stond er al een aardige hoeveelheid mensen Holy Moses te verwelkomen. Ondanks dat de band volgens de zangeres nog geen ontbijt gehad had, zag het optreden er goed uit. oa Het allereerst geschreven nummer kwam voorbij, maar ook een nieuwer nummer als “Master of Disaster”. De heavy/thrash metal was een lekkere wake-up call voor de rest van de dag, die mij nog oa Slayer zou gaan brengen.
Callenish Circle heb ik een kwartier van mee kunnen krijgen in de tent. De Nederlandse death/thrash band stond goed te spelen, en de setlist bestond oa uit een Pestilence cover. Het publiek kon de muziek van de Nederlanders goed waarderen, wat bleek uit het enthousiasme dat getoond werd.
Carpathian Forest is de underground nu wel ontstegen, met hun optreden op de black stage van Wacken 2003 (waar vorig jaar rond dezelfde tijd het recentelijk gestopte Immortal nog stond te spelen. Ik herkende ook wel een stukje Abbath in de podiumpresentatie van Nattefrost). Tijdens dit optreden bleef de zon veilig verscholen achter de wolken, wat het prettiger maakte om bij te wonen. Ik was niet enorm onder de indruk van dit optreden, al lijkt Carpathian Forest het mij, net als veel andere bands trouwens, beter doen in een zaaltje dan open air.
Dark Funeral gaf het slechtste optreden weg van Wacken 2003. Het geluid was slecht (vooral de lead guitar was erg moeilijk te horen) en de band stond er erg ongeinteresseerd bij. Het optreden duurde ook een kwartier korter dan beloofd.
Stratovarius is totaal niet mijn muziek, maar de band gaf een erg goed optreden weg. Rondom de muziek was een verdienstelijke licht- en vuur(werk)show verzorgd. De band stond heel enthousiast te spelen, en stak het publiek volledig met zijn enthousiasme aan. Songtitels zijn me nauwelijks bekend, op “Hunting high and low” na, maar ongetwijfeld zijn alle klassiekers ten gehore gebracht in de 75 minuten die deze band speelde op het true metal stage.
Na Stratovarius stak ik over naar de black stage, waar Nile zijn opwachting maakte. Het is de vierde keer dat ik deze band mocht aanschouwen, en deze laatste keer vond ik het minst indrukwekkend van allemaal. Deels is dit te danken aan de doomy setlist met veel nummers van hun laatste album “In their darkened shrines”, die volgens mij precies gelijk was aan die op Fields of Rock. Ook was de band op het vliegveld wat apparatuur kwijtgeraakt (te beoordelen aan de gitaarsolo’s zat daar in ieder geval effectapparatuur bij), en liet het publiek delen in hun kwaadheid door het “fuck the fucking airlines!” mee te laten schreeuwen. Ondanks deze tegenslag speelde Nile als vanouds erg strak en enthousiast, al was tijdens het eerste nummer het geluid echt belabberd.
De hoofdact van deze 14e editie van W:O:A was voor velen Slayer. Het was ook voor ondergetekende de eerste keer dat hij deze band zag, en het was geweldig! Op “Disciple”, “Darkness of Christ” en een mij onbekend nummer van “Diabolus in Musica” na werden alleen maar oudere nummers gespeeld, en Slayer eindigde de setlist met de gehele cd “Reign in Blood”! Een greep uit de verdere nummers is oa “Hell Awaits”, “The Antichrist”, “South of Heaven” en “War Ensemble”. “Dead Skin Mask” werd nog na “Jesus Saves” gespeeld, waarschijnlijk was de band dit nummer vergeten. De interactie met het publiek was op een enkele “Thank you very much” na nihil, maar dit deed geen afbraak aan het geweldige concert met in mijn oren een erg zuiver geluid.
De laatste band die ik dit jaar zag was Vader, en zo geweldig sterk heb ik deze band nog nooit meegemaakt! Ik heb er enorm spijt van dat ik na Slayer eerst iets ben gaan eten, en daarom de helft van Vader heb moeten missen. Het verplichte nummer “Wings” heb ik wel nog meegekregen. Tevreden over deze week Wacken ben ik na Vader terug naar de camping gelopen om daar uiteindelijk de zon te zien opkomen, en huiswaarts te keren.
Wacken 2004 wordt de 15e jubileum-editie, en belooft spectaculair te worden. Bands die al bevestigd zijn, zijn Bohse Onkelz, Saxon, Grave Digger, Nevermore, Amon Amarth, Brainstorm en Destruction.