Lang lang geleden vertoefde ik eens in Roeselare. De Verlichte Geest was toen een ronkende naam onder metalheads en als bijna twintiger kwam ik er wel eens langs om mijn zakgeld uit te geven aan drank in bruine flesjes. Ondertussen is mijn haar een stuk korter geworden en is het zakgeld wat groter geworden, maar de Verlichte Geest staat er nog altijd. De reden van de komst deze avond is te danken aan Hecate Enthroned, een band die ik nog niet eerder te zien kreeg. AltarEgo – de verderzetting van het Nederlandse Altar (best goed gevonden die naam) – mag het boeltje opwarmen.
AltarEgo dus, de band van Martin, Erwin en Marcel, aangevuld met Janneke de Rooy aan de microfoon en Bas van Icons of Brutality (net zoals Erwin) op gitaar (niet op de bas dus, dat zou pas verwarrend zijn). De horde gooit niet meteen al zijn troeven op tafel en begint met I Am Your Provider en Wrong Night. Meteen valt op dat naast Iron Maiden en Slayer ook Arch Enemy niet veraf is, hetgeen niet alleen te maken heeft met de komst van Janneke. AltarEgo klinkt heavy, bijna gezellig zelfs, waardoor de meute toeschouwers niet meteen in actie schiet. De band zelf vindt dat niet al te aangenaam, de lamme Belgen hebben wellicht een zware werkweek achter de rug, zie je ze denken. Halfweg de set begint er wat meer beweging te komen in de zaal, wanneer de krakers Egovernment en Wasted World passeren, met daar tussenin het nieuwe nummer Unfinished Business. Daarna is het tijd voor de überklassiekers Sick en God Damn You. Als afsluiters krijgen we Holy Mask en de Maiden-cover The Trooper voorgeschoteld, dat de meeste respons krijgt.
En dan. Hecate Enthroned. Het album The Slaughter of Innocence, a Requiem for the Mighty uit 1997 staat wat mij betreft op gelijke hoogte met Cradle of Filth‘s Dusk… and Her Embrace en daarom zal de deze Britse black metal band altijd een speciaal plaatsje in mijn bloedpomp dragen. Frontman Jon Kennedy is er echter al lang niet meer bij en Joe Stamps kende ik nog niet. Gelukkig blijkt deze man dezelfde heliumscream te hebben als Jon, iets wat me enorm verheugt (en niet alleen mij). Veel oude nummers passeren de revue, van opener The Crimson Thorns (My Immortal Dreams) en An Ode for a Haunted Wood tot The Pagan Swords of Legend, The Spell of the Winter Fores en afsluiter Beneath a December Twilight. De nummers worden quasi luidkeels mee gekweeld door de eerste rijen, ook ondergetekende doet zijn duit in het zakje.
Frontman Joe weet op geheel gepaste manier de nodige dramatiek en beleving aan de dag te leggen, zonder lange haren of theatraal gedoe. Het lijkt echt wel de geknipte man voor deze job. De toekomst ziet er trouwens goed uit, want volgend jaar komt het album Embrace of the Godless Aeon uit van deze heren en de eerste twee nummers uit dat album dat we hier te horen krijgen (Revelations in Autumn Flame en Temples That Breathe) klinken behoorlijk sterk. Uptempo (Anorexia Nervosa-snelheden), snerend en venijnig, met een juiste dosis toetsen. Na het laatste nummer blijft het publiek vragen naar meer, waardoor de band geen keuze heeft en nog wat extra’s brengt in de vorm van Plagued by Black Death. Het is bij lange niet genoeg, ik kan alleen maar zeggen dat Hecate Enthroned volgend jaar best terug komt om het nog eens over te doen.
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
14 december 2018, Verlichte Geest, Roeselare
Link: