Je verzint het niet, een band met de naam Ufomammut die mag spelen in de Melkweg. Om hun twintigjarige bestaan te vieren zijn de heren Urlo, Poia en Vita op tour gegaan om de fans te bedanken. Daarbij deden zij ook Amsterdam aan. Buiten regende het, maar binnen was het knus en gezellig, waar de liefhebbers van de stonerdoomformatie een beetje introvert voor zich uit staarden, van binnen genietend en kijkend naar hun favoriete band.
Het feest vangt aan met Satan. Eerst worden nummers van het nieuwe album XX gespeeld. Live komt het nog een pak psychedelischer over dan op het album. Ondanks dat ik er eigenlijk geen aandacht aan wil besteden, is er een dronken Brit die het allemaal te luchtig vindt. Hij heeft hoorbaar moeite met dat voor zichzelf houden. Maar goed, het dak gaat eraf als na het bezwerende Destroyer (hoor je het intro van Warsheep in terug!) het denderende Sublime wordt ingezet. Schudden maar met je dronken hersens.
Vooraan begint er wat beweging te komen, in de toch redelijk volle upstairs van de Melkweg. Het mag dan niet volledig uitverkocht zijn, veel hoofden kunnen er niet meer bij. Stigma doet het nog altijd goed live, en wordt hartelijk ontvangen met gegil, geschreeuw, gekrijs en geklap. Zo maken we anno 2019 nog altijd onze waardering kenbaar voor het feit dat een band lekkere deuntjes naar ons hoofd slingert. Gitarist Poia gaat volledig op in de hypnotiserende riffs die hij ten gehore brengt. Hij deint heen en weer, en bespeelt zijn effectenpaneel met verve. Dat mag inderdaad bespelen heten, want de man heeft een hele winkel aan effectpedalen aan zijn voeten liggen.
Als Hellcore wordt ingezet, gaat het pas echt goed los en trilt het gebouw op zijn grondvesten. Er wordt geheadbangd en geknikt op de zware bastonen. De overtuiging die in de muziek wordt gelegd door zanger/bassist Urlo, die demonstratief zijn basgitaar in de lucht houdt, laat het publiek niet koud. Een nummer dat het live nog altijd zeer goed doet. Drummer Vita heeft zichtbaar plezier in zijn werk en toast meerdere keren met zijn flesje richting het publiek. Ondanks enige vermoeidheid blijft hij op zijn bekkens rammen, en drumt zich moeiteloos door de maat- en tempowisselingen heen.
Zoals de verwachting was, kregen we van elk album muziek te verwerken. Na twintig jaar is dit exact hoe je Ufomammut wilt vieren: met zwaar metaal en psychedelische tonen in de Melkweg. Aan het einde van het concert worden nog handen gegeven aan het publiek. Voor wie dat maar wil, is er ruimte voor een praatje. Ufomammut had deze avond de dankbare taak om liefhebbers van zijn eigen muziek mee te nemen door de discografie, en wist dat op typerende wijze te doen. Natuurlijk zit er verschil in complexiteit tussen het oudere en nieuwere werk, maar daar ging het vanavond niet om. Hopelijk zijn de heren snel weer te bezichtigen, want het blijft toch een lust voor het oog om deze mannen live te aanschouwen.
Datum en locatie:
30 september 2019, Melkweg, Amsterdam
Links: