Vraag niet hoe het kan, maar uw geliefde anonieme scribent Ghostwriter is onlangs vader geworden. Een heerlijk deathmetalavondje in P60 met onder meer Nile en Hate Eternal, is een aanlokkelijk alternatief voor een avondje wiegen, melkflesjes, luiers en meer van dat soort ongein. En een aanlokkelijk alternatief was het. Al sloeg daarna de realiteit weer toe en zorgden datzelfde wiegen, melkflesjes, luiers en meer van dat soort ongein ervoor dat er enige vertraging zit in de aanlevering van dit oorgetuigeverslag.
Als de koekoeksklok zich zeven keer laat horen, gaat het Zwitserse Omophagia van start. Keurig gekleed in overhemd, stropdas en pantalon, lijken de heren zojuist uit een belangrijke aandeelhoudersvergadering zijn komen lopen. Een eventueel aanwezige stylist zou er spontaan een orgasme van krijgen, gevolgd door een hartaanval als zijn blik zou zakken naar de afgetrapte schoenen. 646965 is het titelnummer van het laatste album en laat horen waar dit orkest voor staat: compromisloze, beukende death metal. Even ademhalen is er niet bij: er moet gebeukt worden. Origineel wordt het geen seconde, maar de 25 minuten gaan snel voorbij. De mannen doen hun best zieltjes te winnen, dus het is een aangenaam tijdverdrijf.
Geen stropdassen bij Vitriol, wel heel veel tatoeages en haar. Waar Omophagia de koers rechttoe-rechtaan hield, kiezen deze Amerikanen voor meer variatie. Maar de baslijnen en tempowisselingen van bruut naar iets minder bruut, zorgen er alleen maar voor dat de muziek nóg agressiever wordt. En anders zorgen de zingende gitarist Kyle Rasmussen en zijn eveneens zingende collega op bas Adam Roethlisberger daar wel voor met hun pogingen hun ingewanden op te spuwen. Violence, a Worthy Truth, komt voorbij: van de eerder dit jaar verschenen debuutplaat To Bathe from the Throat of Cowardice. Ja, deze band die hier probeert de voegen uit de muren te spelen, heeft alleen nog maar de debuutplaat en een EP op zak. Het is haast niet voor te stellen gezien de soepelheid waarmee dit Vitriol voor de dag komt…
…en dat is ook dan maar de helft van het verhaal. De heren Rasmussen en Roethlisberger hebben net als drummer Scott Walker een verleden in Those Who Lie Beneath: een deathcoreband. Uit die tijd is de opgefoktheid meegenomen. Gemixt met typisch Amerikaanse death metal, levert dat een fijne mix op. Absoluut een band om in de gaten te houden.
Dat doen we moet Hate Eternal natuurlijk al sinds het verschijnen van Conquering the Throne uit 1999. Op de troon heeft de band rond bruller/gitarist Erik Rutan nooit gezeten, maar meespelen in de Champions League der Death Metal doen de heren absoluut. De mannen zijn na al die jaren nog steeds verbeten genoeg om te spelen en beginnen doodleuk eerder, maar dat is nauwelijks een klacht te noemen. Hoe meer Hate Eternal, hoe betere en ook vandaag in Amstelveen worden we niet teleurgesteld. Als een bulldozer op steroïden gaat deze band tekeer. De heer Rutan laat hier en daar een solootje horen, maar verder is het vooral rammenrammenrammen, met als doel de nodige gehoororganen kapot te spelen.
Het is pompenpompenpompen met Hate Eternal en dankzij het prima geluid in P60 komt alles lekker binnen. Wat de Amerikanen muzikaal te bieden hebben is allemaal zo voorspelbaar als de tweets van hun president, maar het gebeurt met zoveel vakmanschap dat het puur genieten is. Bassist J.J. Hrubocvak vraagt om een pit en krijgt er een en na ruim een half uur slaan de stoppen door. De geluidsinstallatie van P60 begeeft het eerder dan ons gehoororgaan (pussy!) en Hate Eternal maakt diens set noodgedwongen akoestisch af. Terwijl allerlei mannetjes in P60-shirt verschrikt aan kabeltjes en snoertjes beginnen te trekken, houdt de band het maar voor gezien.
Als Nile begint zijn alle problemen verholpen, heeft de band rond muzikale alleskunner Karl Sanders een volle zaal tegenover zich en kunnen we horen hoe er wordt beginnen met de pogingen om lang overleden mummies weer tot leven te spelen. Het prachtige Kafir!, Call to Destruction en The Howling of the Jinn komen voorbij, als voorbeeld van hoe Nile er in tegenstelling tot Hate Eternal voor kiest een gevarieerder palet aan te bieden in plaats van alleen voor nekbrekende snelheden te gaan. Vingervlugheid is nog wel een vereiste voor een nummer als Long Shadows of Dread van het nieuwe album. De meerstemmige drums gaan door merg en been.
Nile zet net als alle tourmaatjes een uitstekend optreden neer. Voorman Sanders is toch echt al 56, hij speelt nog als een jonge Ra. Van bassist Brad Parris moeten we op commando grunten en hoewel natuurlijk een beetje kinderachtig, doen we dat braaf. Waarom ook niet? Het is woensdagavond, thuis slaapt de baby, hier slaan alle optredens aan en dus kan niets ons verdommen. Het leven is goed, zeker als we alweer op nieuw werk van Nile worden getrakteerd. Het verwoestende Black Seeds of Vengance (één van de beste nummers ooit), wordt met behulp van de brulboeien van Vitriol machtig mooi gebracht en sluit een uitstekend optreden van een uitstekende avond uitstekend af.
Foto’s:
Frido Stolte (The View Photography)
Datum en locatie:
2 oktober 2019, P60, Amstelveen
Link: