Devin Townsend neemt een nieuwe kleurdoos mee naar 013

Begin dit jaar kwam het geniale album Empath van Devin Townsend. Een groots werk waarop hij zich op geen enkele manier heeft laten beperken om zijn hersenspinsels vast te leggen. Om dit album zonder hulp van backingtracks live te vertolken, lijkt bij voorbaat onmogelijk. Toch is dat precies waar Devin Townsend tijdens de Empath-tour in drie delen naartoe werkt. Voor het eerste deel van deze tour heeft hij een tienkoppige band samengesteld waarmee hij 013 in Tilburg aandoet. De Britse progrockers van Haken mogen het voorprogramma verzorgen.

Als Haken aan de set begint, is de grote zaal van 013 al bijna volledig gevuld. Niet verwonderlijk, aangezien de band met een reeks van uitstekende albums al aardig wat liefhebbers voor zich heeft gewonnen. De setlist staat vanavond vooral in het teken van de laatste twee albums Affinity en Vector. Helaas is het geluid niet mooi in balans. De gitaren staan te ver op de achtergrond, waar de zang juist teveel boven de rest uitkomt. Daardoor valt het ook op dat de zang van Ross Jennings vanavond nogal eens onzuiver is. Ook tijdens de meerstemmige delen komt de zang van de andere bandleden niet erg goed uit de verf.

Instrumentaal daarentegen laat de band geen enkele steek vallen, ondanks de complexe muziek. Het is dan ook het instrumentale Nil By Mouth dat een van de hoogtepunten van het optreden van Haken is. Als de band daarna het Gentle Giant-achtige Cockroach King inzet, klinkt de zang van Ross gelukkig opvallend beter. Met het afsluitende 1985 maakt Haken er tenslotte even een mooi retro-feestje van om het publiek vervolgens tevreden achter te laten in afwachting van Devin Townsend en zijn band.

(Haken)

Tijdens de ombouwpauze worden we getrakteerd op Hawaii muziek om alvast in de stemming te komen en de kleding van de crew is op de muziek afgestemd. Als alles in gereedheid is gebracht voor het hoofdprogramma, betreedt toetsenist/bartender Diego Tejeida, in Hawaii shirt, het podium om cocktails voor hemzelf en de overige bandleden, die eveneens zomers zijn uitgedost, te bereiden. Devin Townsend heet ons allen hartelijk welkom en nodigt ons uit voor een muzikale vakantietrip.

Als Borderlands in reggaestijl wordt ingezet, wordt duidelijk dat we niet hoeven te verwachten dat vanavond zal wordt getracht de studioversies uit Devins repertoire te reproduceren. Vanaf het begin staat het geluid goed en zijn alle bandleden goed te horen. Na een strakke uitvoering van Evermore, waarbij live nog eens extra benadrukt wordt hoe absurd knap dit nummer in elkaar steekt, grijpt de band terug naar het album Infinity middels het nummer War. Ook hier krijgt het nummer iets andere accenten, met name door de wijze waarop meestergitarist Mike Kennealy invulling geeft aan zijn gitaarpartij.

Zo zullen we deze avond regelmatig merken dat de band voor een andere invulling van nummers kiest. Niet dat er buiten de lijntjes wordt gekleurd, de structuur van de nummers blijft nagenoeg onaangetast, maar de nummers worden anders ingekleurd, als ware Devin met deze groep muzikanten een nieuwe kleurdoos tot zijn beschikking heeft.

Als na Sprite het derde nummer van Empath voorbij is gekomen, wordt het podium snel omgebouwd. Weg zijn de Hawaiiaanse accenten en Morgan neemt voorop het podium plaats achter een kleine drumkit om samen met Devin Coast in te zetten. Tijdens dit gedeelte van de set dat in het teken van het album Ki staat kan het publiek even op adem komen. Het is een genot om deze muzikanten samen te zien spelen. Halverwege mondt Ain’t Never Gonna Win uit in een kleine jamsessie waarbij de muzikanten zichtbaar genieten van elkaars bijdrage.

Natuurlijk kan het nummer Deadhead niet ontbreken in de setlist en door het transparante arrangement waarmee het nummer vanavond wordt gebracht, leeft het nummer helemaal op. Maar dat geldt eigenlijk voor alle oudere werk dat gespeeld wordt vanavond.

Als tegen het einde van de reguliere set Castaway wordt ingezet, neemt de spanning in de zaal voelbaar toe. Gaat Genesis gespeeld worden? Ja! Het lijkt haast onmogelijk aangezien de studioversie door drie drummers is ingespeeld met allen hun eigen kwaliteiten, maar Morgan Ågren slaat zich op fantastische wijze door dit maniakale nummer. Met een akoestische versie van Spirits Will Collide wordt de reguliere set afgesloten.

Niet lang nadat de band het podium heeft verlaten, komt Tejeida weer achter zijn keyboards staan om opnieuw cocktails te mixen voor zijn bandgenoten, die dit keer in avondtenue het podium bestijgen. Disco Inferno, de grote discohit van The Trammps, wordt vol overgave gebracht met Che Aimee Dorva op leadzang. Het publiek vindt het prachtig en danst volop mee. Met Kingdom komt er dan echt een einde aan deze magistrale avond.

Wat Devin Townsend en zijn band vanavond hebben laten horen in 013 is werkelijk fenomenaal en de woorden in dit verslag doen het concert absoluut tekort. De keuze om technische hulpmiddelen voor het reproduceren van de studioversies van zijn nummers achterwege te laten en de mogelijkheden van zijn samengestelde groep muzikanten optimaal te benutten in nieuwe arrangementen pakt geweldig uit en geeft zijn optreden zoveel meerwaarde. Dat zouden meer artiesten moeten doen!