Een avondje folkmetal in 013 is altijd leuk om mee te pikken. Met Trollfest, Turisas en headliner Korpiklaani, belooft het een uitzinnig avondje te worden, en dat, beste lezers, laten wij niet zomaar aan ons voorbijgaan. Dus drinkhoorns in de aanslag en naar Tilburg!
Over die drinkhoorns nog even dit: 013 vermeld op hun site dat drinkhoorns toegelaten zijn maar of we het toch even normaal kunnen houden. Grappig!
Het concert begint alleszins met de nodige waanzin. Trollfest treed aan in prinsessenkleding, compleet met lichtgevend kroontjes! Hilarisch is het minste wat je kan zeggen. Daar doen ze nog een schepje bovenop door na twee nummers ineens Toxic van Britney Spears een remake te geven, die velen die erbij waren nog lang zal heugen! Wanneer bassist Lodd Bolt de polonaise inzet en zowat heel de zaal meedoet, is het feestje lekker compleet. Het is dan ook een makkie om daarna bij Helvetes Hunden het publiek te laten meeblaffen. Muzikaal stelt het allemaal niet zo veel voor, maar dat maakt men ruimschoots goed door sfeer en inzet. Zalig concert.
Wanneer Turisas een half uurtje later als een speer van start gaat met Torches Rise, is de toon meteen gezet. Er ontstaan spontaan moshpits en zoiets is altijd leuk. De présence van deze band valt echt wel op en dan vooral ook hun rood-zwarte corpse paint. Muzikaal zit het allemaal snor, met toch een eervolle vermelding voor de violiste Caitlin De Ville en drummer Jaakko Jakku. De band blijft het publiek opzwepen en slaagt daar zonder enige moeite in. Een feestje wordt het pas echt bij Battle Metal, een loeier van een song. Meteen daarachter volgt dan een schitterende uitvoering van Rasputin. Het publiek is zo enthousiast dat Turisas terug mag komen voor twee toegiften. Veel sfeer creëren ze daar niet meer mee want er wordt besloten twee akoestische nummers te spelen. Mooie nummers, dat wel. Maar na het gehos van de vaste set is dit toch een vreemde keuze. Nu goed, het is ze vergeven. Zalig concert, alweer.
Iedereen kijkt nu uit naar headliner Korpiklaani. Na twee goede en sfeervolle voorprogramma’s, moet dit de kers op de taart worden. De band jaagt de eerste twee nummers erdoor in hun leuke, ouderwetse stijl en het publiek is meteen mee. Dit heeft meteen alles in zich om een heerlijk anderhalf uur rond hossen te worden. Maar dan schakelt Korpiklaani over op een rustig, langzamer repertoire en zal dat een uur lang volhouden. Zanger Jonne Järvelä is aanvankelijk zeer goed bij stem, maar na enkele nummers worden de klanken die hij uitstoot redelijk dramatisch. Na een tijdje hoor je hem nog amper en is het gitarist Kalle Savijärvi die de brokken mag proberen te lijmen. Als het einde van het concert nadert, schakelt de band weliswaar terug enkele versnellingen hoger, maar dan is het kalf allang verdronken. De helft van de 013 is al naar huis en buiten de eerste rijen staat iedereen er zomaar wat bij, verveeld om zich heen kijkend. Dit was niet het Korpiklaani dat we zo goed kennen, dit was helemààl niet wat we van hen gewend zijn. Zelfs de toegift Beer Beer met de zangers van Heidevolk erbij kan de meubelen niet meer redden.
Om nu meteen te zeggen dat Korpiklaani het niet meer kan, is een brug te ver, maar dit was geen goed concert. Allereerst omwille van de nummerkeuze. Wat wil je in godsnaam bewijzen door vrij onbekende trage nummers te gaan spelen en dat een concert lang? Dat je muzikaal hoogstaand werk kan brengen? Dat wéten we, daar hebben we geen anderhalf uur gezeur voor nodig. Erger nog was de manier waarop Jonne Järvelä zich doorheen de set ploegde. Nu is hij nooit een fantastische zanger geweest, maar dat werd goedgemaakt door de nummers, de inzet en de sfeer. Al stond hij dan vaak compleet bezopen op het podium. Vanavond viel hij hopeloos door de mand. Laat ons hopen dat het allemaal maar tijdelijk is en dat de band zich herpakt. In dergelijke schertsvertoningen heeft namelijk niemand nog zin. Erbarmelijk concert.
Foto’s:
Datum:
23 februari 2019, 013, Tilburg
Link: