Rhapsody of Fire en Orden Ogan in Biebob

Het was zo ver. Mijn favoriete powermetalband van het moment kwam langs in België en ik had zowaar tijd om langs te gaan. Orden Ogan, met in diens kielzog Unleash The Archers en het vrij legendarische Rhapsody of Fire. Rhapsody zag ik 15 jaar geleden nog met Fabio Leone ten tijde van Symphony of Enchanted Lands, een album dat nooit zal overtroffen worden door de Zuid-Europeanen. Net als ik waren velen benieuwd naar het huidige Rhapsody (of Fire), met Giacomo Voli, die sinds 2016 het roer overnam van het Italiaanse schip.

130 kilometer afleggen op een dinsdagavond in een verlofperiode, daar doe je in België net iets meer dan twee uur over. Het gevolg is dat Unleash the Archers volledig gemist werd en ik er geen woord kan over vertellen. Rhapsody of Fire was dus de eerste band die gezien werd op 31 oktober. De band begon vrij aarzelend en de bandleden stonden vrij vaak naar elkaar te kijken om te checken of ze wel goed in de mix stonden. Die mix was vrij standaard. Veel ruimte voor de theatrale Giacomo die bijzonder goedgezind de ganse set aan het smilen was. Toetsenist Alex was niet altijd even goed hoorbaar en zelfs gitarist Roberto De Micheli (geen Luca Turilli duidelijk) kwam enkel tijdens de solo’s goed naar voor. Daardoor was het niet meteen feest in de zaal. Dargor, Shadowlord of the Black Mountain werd goed onthaald, net als het denderende Dawn of Victory. De ode aan Christopher Lee (The Magic of the Wizard’s Dream) was behoorlijk slaapverwekkend (hoe zeer ik de man ook adoreer) en werd gelukkig opgevolgd door het eveneens denderende Holy Thunderforce. Afsluiten deden de Italianen met de Rhapsody (of Fire)-hit bij uitstek: Emerald Sword. Ik had het persoonlijk intenser verwacht, maar dat werd gelukkig ruimschoots goedgemaakt door Orden Ogan.

Ik had ze nog niet eerder live gezien, dus het was een totale verrassing. Het podium netjes aangekleed met Western-elementen, waaronder twee cowboy-zombie-figuren. Na een teutonische intro kwam de band met maskers het podium op (het was Halloween natuurlijk) en blies meteen iedereen omver met een geluid dat verre van standaard power metal genoemd kon worden. Een muur van geluid. Stuwende gitaren, pompende dubbele bassen, een felle lead … heerlijk. Zanger Seeb moest in het begin het onderspit delven en was niet erg goed te horen. Hij zingt dan ook op een vrij beheerste manier met een niet al te grote range. Meer volume was nodig en die kreeg hij ook na het eerste nummer. Vanaf F.E.V.E.R. zat het helemaal goed, zeker toen de maskers het publiek invlogen en de menigte echt in beweging kwam. Orden Ogan speelde een pak nieuwe nummers van de nieuwe Gunmen-plaat en die werden uit volle borst meegezongen. Here at the End of the World was er eerst nog, maar wanneer Gunman werd ingezet, zag je de haartjes overal rechtop staan. Deze knaller werd toepasselijk afgesloten met enkele knallen vanuit de geweren van de zombie-cowboys en het publiek was laaiend enthousiast. Hetzelfde werd ervaren bij het nummer Sorrow Is Your Tale en het wat flauw aangekondigde Fields of Sorrow (nu gaan we even mijn vrouw begraven). Een alternatieve versie van Come With Me To The Other Side kwam ook langs (zonder Liv Christine) en dan kwam de band pas echt in zijn element. Frontman Seeb schudde enkele grappige zelfkritische opmerkingen uit zijn mouw, leerde het publiek enkele meezinglesjes en deed voor hoe je als kortharige moest headbangen. Duitse humor op zijn best.

Seeb vertelde ook precies hoe we de band moesten laten terugkomen en dat er vier bisnummers zouden gebracht worden, wat ook het geval was. Ook behoorlijk grappig was de instructie over “The Fist of Fate” die het publiek opgedragen werd te doen tijdens To the End en zelfs ondergetekende sloot aan bij de horde “vuistende” aanwezigen. Daarna volgden nog het minder gekende Angels War, de oldie We Are Pirates en dé Orden Ogan hymne bij uitstek The Things We Believe In, waarbij we allemaal COLD, DEAD and GONE stonden te brullen. Nog een selfie of twee om mee af te sluiten en de avond zat er op. Mijn oudste zoon zijn eerste metalconcert was een voltreffer, eentje die ikzelf en vele anderen met mij zullen onthouden als een top-optreden, een optreden waarin Orden Ogan de klasse die ze brengt op plaat ook live bewees. Hulde!

(met dank aan Joke De Craemer voor de aanvullende info).

Link:

Biebob