Op vrijdagavond de hoofdstad van België binnenrijden en vertoeven in hartje Molenbeek, we hebben het er zonder probleem voor over als we bands als het Japanse Mono, het Franse Alcest en het Zweedse pg. lost op de planken kunnen treffen. De Vaartkapoen is een gezellig zaaltje dat voor dit event volledig uitverkocht was, dus velen dachten er net hetzelfde over als ik. Beide headliners waren reeds enkele weken op tour, maar voor de opener pg. lost was het een eerste show.
Die band was me nog vrij onbekend, mede omdat het nog een vrij jonge band betreft. De split met het Chinese Wang Wen en de kersverse plaat Versus lieten echter een boel potentieel horen, dus tracht ik er op tijd te zijn om deze heren bezig te horen. Dat lukt half, want het duurt wel even eer ik de zaal binnen ben. De laatste tracks van deze instrumentale band tonen echter een band die perfect bij de line-up van vanavond hoort. Nummers met heel wat opbouw en met een afwisselend verhaal dat de aanwezigen klaarstoomt voor de twee toppers van de avond. Persoonlijk blijf ik echter wel wat vocalen missen bij deze band.
Alcest dan, want dat was veel te lang geleden. De voorgaande plaat Shelter vond ik veel te zoet en plakkerig en dat maakt van nieuwkomer Kodama destemeer de verrassing van het jaar. Neige en Winterhalter gaan terug naar de roots en daar maken ze geen geheim van. Het merendeel van de setlist staat ook in het licht van de nieuwe plaat en daar heeft niemand van de aanwezigen een probleem mee. Na de instrumentale opener start de band meteen met de titeltrack van de nieuwste plaat en dat is meteen een schot in de roos. De akoestiek in deze zaal klinkt heerlijk, de schaduw van de muzikanten op de muur heeft iets aparts en vooral dat kenmerkende perfectionisme van Neige staat weer centraal. Muziek met een heerlijke, harmonieuze gelaagdheid waar vakkundig op wordt ingezongen, terwijl de frontman de rust zelve lijkt op de planken.
Hoewel iedereen weg lijkt vanaf de eerste minuut, is er toch een golf van herkenning bij het eerste deel van Écailles des Lunes dat voorbijkomt. Een erg fijne track, maar ik vond het bijzonder jammer dat de heren net deze avond geen zin hadden in Souvenirs D’un Autre Monde. Niet dat het écht veel verschil had gemaakt, over deze setlist is immers ook tot in de puntjes nagedacht. Een uur lang houdt Alcest de aanwezigen in haar ban, met prachtige atmosferische partijen, lieflijke zanglijnen en kippenvelmomenten waarbij Neige zijn schurende screams weer aanbrengt.
Je zou haast vergeten dat er nog een kers op de taart komt vanavond, of misschien kunnen we met deze twee bands gewoon spreken over een kersentaart waar we twee uur lang van smullen. Mono stapt het podium op en neemt plaats op de gebruikelijke wijze met twee zittende gitaristen en de bassiste Tamaki die blijft rechtstaan. Ook voor deze Japanners staat deze tour in het licht van de nieuwe plaat, Requiem For Hell, maar in tegenstelling tot de Franse voorgangers openen ze met Ashes in the Snow van Hymn to the Immortal Wind. Ik weet niet precies of het de sfeer of performance van de Japanners is, of het geluid in de zaal, maar het is me wel duidelijk dat dit veel sterker klinkt dan vorig jaar in Hasselt. Mono creëert een atmosferische draaikolk die alle luisteraars meevoert en met Death in Rebirth wordt ook meteen duidelijk wat het verschil is tussen de cd en de live-versie. De droomwereld van deze artiesten is er duidelijk eentje die je live mee moet maken.
Niet enkel de bombastische en overweldigende stukken zijn aanraders, ook de rustigere fases van deze band zijn onbeschrijfelijk mooi. Met Dream Odyssey is het prachtig om het samenspel te volgen dat start bij de pianopartij van Tamaki en stelselmatig opbouwt met sprankelende, mysterieuze gitaarakoestiek. Mono zou echter Mono niet zijn als er niet geëxperimenteerd wordt met enorme contrasten. Dat gebeurt met Pure as Snow reeds, maar met de titeltrack van de laatste plaat als afsluiter, lijkt het wel alsof ze het meest gewaagde stuk bewaren tot het einde van de set. Een heerlijke opbouw die losbreekt in één van de zwaarste en meest flippende partijen die de band ooit geschreven heeft en daarna die plotse stilte, gevolgd door een oorverdovend, welverdiend applaus. Wát een band toch… Met gemak is dit de show van het jaar en een schitterende afsluiter van een avond met een ijzersterke line-up.
Datum en locatie:
18 november 2016, VK, Brussel
Links: