Het jaar is niet compleet zonder de Eindhoven Metal Meeting: de traditionele vrijdag en zaterdag voor kerst die bij menig liefhebber van de betere muziek met rood staat omcirkeld in de agenda. Zware Metalen was uiteraard ook van de partij: het anonieme schrijversduo Black Swan en The Ghostwriter worstelden zich twee dagen van kleine naar grote zaal en weer terug. Fotograaf Wendy Jacobse trok haar eigen plan en trok haar toestel te pas en te onpas maar kon niet overal tegelijk zijn. De fotobijdrages komen verdeeld over het verslag terug.
Zware Metalen komt iets later binnen dan gepland deze tweede dag van de Eindhoven Metal Meeting, maar pakt gelukkig toch bijna het hele optreden van Der Weg Einer Freiheit mee. Deze driekoppige black metalband heeft de sfeer er al goed in zitten en de grote zaal blijkt zelfs voor dit eerste optreden van de dag bijna helemaal volgelopen. De heren uit het Duitse Würzburg hebben dan ook een behoorlijk indrukwekkende muur aan geluid opgetrokken, spelen in een lekker bruut tempo en zanger Nikita Kamprad (tevens bassist en gitarist) blijkt venijnig te kunnen schreeuwen. Tussen al dat geweld bedienen de Duitsers zich ook nog van experimentele, akoestische stukken dus is er zeker ook ruimte voor nuance. We luisteren onder andere naar Der Stille Fluss en naar het ruim twaalf minuten durende Zeichen van het album Unstille uit 2012. Kamprad heeft tot slot nog goed nieuws voor liefhebbers van Der Weg Einer Freiheit: de band keert in 2017 terug met een nieuw album. (BS)
Der Weg Einer Freiheit
De Belgische metalcoreband Komah is in het kielzog van Pro-Pain in Eindhoven neergestreken en blijkt een alleraardigst gezelschap te zijn. Er zijn twee blikvangers: de grijze gitarist Luigi Chiarelli met beduidend meer levensjaren achter zijn rug dan zijn kompanen en frontman/stuiterbal Leny Andrieux, die zijn uiterste best doet de zaal zo vroeg op de dag al in vuur en vlam te zetten. Komah is niet van het domme beuken, maar weet met de nodige melodie en achtergrondzang een leuke, afwisselende en intense set neer te zetten. Voor de pit is het echter nog wat te vroeg en als in de grote zaal Schammasch begint, hebben veel bezoekers het wel weer gezien met de Belgen. De achterblijvers belonen de set echter met een verdiend applaus. (TG)
Na Der Weg Einer Freiheit is Schammasch wel even heel iets anders. De Zwitsers, afkomstig uit Basel, bestaan sinds 2009 en hebben drie langspelers op hun naam staan. Dit is echt een band om met de nodige aandacht naar te luisteren. De ritualistische avant-garde metal van dit occulte black metalgezelschap komt waarschijnlijk dan ook het beste tot zijn recht ergens in een obscuur zaaltje, op een klein donker podiumpje. Daar is natuurlijk vandaag geen sprake van in de grote zaal van de Effenaar, die toch de ruimte biedt aan zo’n pakweg twaalfhonderd bezoekers. Tegelijk verdient een band als deze gewoon een podium van formaat. En dat krijgt Schammasch deze middag met een volle zaal.
Der Weg Einer Freiheit
In een aanhoudende dikke wolk uit de rookmachine, die drummer Boris A.W. zelfs het hele optreden lang aan het zicht onttrekt – op een enkele glimp na misschien, spelen de heren nummers als Consensus, Diluculum van het eerder in 2016 verschenen Triangle en Black but Shining van hun eerste album uit 2010. Een doomachtige, broeierige atmosfeer kan plotseling omslaan in nietsontziend zwartgeblakerd geweld, al mag het geluid tijdens die uitbarstingen allicht iets minder bedompt klinken. De felheid spat er nu niet op de meest overtuigende wijze vanaf en dat maakt het contrast wel wat minder spannend dan het zou kunnen zijn. De bandleden doen overigens niet aan contact met hun publiek. Vooral zanger C.S.R. maakt een koelbloedige indruk, maar het past stellig bij zijn hermetische uitrusting en de heiige sfeer op het podium. (BS)
Terwijl Insanity Reigns Supreme volgens het tijdschema toch echt al had moeten beginnen, wordt het podium in de kleine zaal nog steeds verbouwd. Het duurt even voordat alle doeken, kaarsen, doodshoofden en altaars een plek tussen de instrumenten en versterkers hebben gekregen, maar dan is de in priestergewaad (inclusief boord) geklede band er ook klaar voor. En hoe. Godnakende Jesus H. tap-dancing Christ nog aan toe, wat is deze band er klaar voor. Uw anonieme scribent kende dit heerlijke orkestje uit Belgisch Limburg niet, maar daar gaat verandering in komen. Zanger Criz James (die door zijn kledij en kale kop wel wat wegheeft van horrorheld Pinhead) heeft een heerlijk donkere grunt en bassist J. gooit er een indrukwekkende krijs tegenaan. Dankzij een af en toe opduikende zangeres wordt melodie mooi afgewisseld met blinde agressie en zijn dertig minuten veel te snel voorbij. Een hele prettige verrassing, dit Insanity Reigns Supreme.
Schammasch
Het is vloeken in de zwarte kerk, maar Aura Noir en The Ghostwriter moeten niet veel van elkaar hebben, al ga ik er direct vanuit dat de het besef bij de Noren van het bestaan van mijn persoontje niet erg hoog is. Hoe dan ook, van mij hoeft het niet, deze eenvoudige zwartgeblakerde thrash. Humor hebben ze wel, getuige de introductie van Aura Noir als ‘the ugliest band in the world’ door de als gevolg van een val danwel sprong van een flatgebouw niet zo mobiele zanger/bassist Aggressor. Met Blasphemer (ex-Mayhem) op gitaar en Apollyon op drums, rammelt het drietal er vijftig minuten lustig op los, waarbij het zwaartepunt ligt op debuutplaat Black Thrash Attack uit 1996.
Tracks als Schitzoid Paranoid, Deep Tracts of Hell, Fed to the Flames (door Aggressor waarschuwend geïntroduceerd met ‘my voice is fucked but you don’t care’), Caged Wrath en de Venom-cover Heavens on Fire, doen het bij mij allemaal niet. Daarvoor is het te rommelig en teveel van hetzelfde. Maar de zaal is blij en daar draait het uiteindelijk om. Schrijvende zuurpruimen moeten niet veel aandacht krijgen. (TG)
Bölzer
Harakiri for the Sky is wat uw anonieme verslaggeefster betreft één van de aangename verrassingen op de zaterdag. Vanaf de eerste tonen van Calling the Rain, pakt deze uit Oostenrijk afkomstige band zijn publiek bij de kladden en laat niet meer los. Dit is post-black met melodieuze, rockachtige elementen die je meeneemt in een hele bijzondere flow – waar je hoogstens even uit wordt opgeschrikt door iemand die toch de moed heeft opgevat om in deze overvolle zaal te passeren met een treetje bier. Het publiek omarmt deze band dan ook met graagte en de reacties uit de zaal zijn behoorlijk overweldigend te noemen. Er wordt stevig geheadbangd op de ruige stukken uit Funeral Dreams, Lungs Filled With Water, Viaticum en Jhator. Niet een band waar uw verslaggeefster van dienst normaliter direct voor zou vallen, maar live klinken ze ontzettend overtuigend, dus ben ik om.
Het Italiaanse Caronte, je moet ervan houden. De stoner/doom van de drie Bones-broeders (bas, gitaar en vocalen) en drummer De Chirico is niet de meest toegankelijke. Muzikaal gezien klopt het aardig, maar de vocalen klinken ontzettend zacht, wat ervoor zorgt dat het optreden aan kracht moet inboeten. En deze Italianen gaan ook niet direct op voor de originaliteitsprijs binnen hun genre. Gelukkig is er evengoed een handjevol liefhebbers gekomen, al is het voor de eerste keer opvallend rustig in de kleine zaal. In het midden voor het podium staat echter een lieftallig metalmeisje alle nummers mee te zingen en een gigantische hoeveelheid foto’s te schieten met de gespierde frontman Dorian Bones als model. Dat moet toch een hoop goedmaken. En alsof Bones dit allemaal nauwkeurig in de smiezen heeft kondigt hij triomfantelijk aan dat dat het laatste nummer deze avond zal gaan over de zonde des vlezes, bezongen in Black Gold. (BS)
Hell
Aan het uit 1982 stammende maar pas sinds 2011 echt actieve Hell de taak om onvervalste New Wave of British Heavy Metal te brengen. De immer met een doornkrans getooide zanger David Bower heeft een headset in plaats van een microfoon en dat geeft ‘m alle gelegenheid theatraal de occulte teksten en muziek uit te dragen. Met nummers als The Age of Nefarious, Something Wicked This Way Comes, End ov Days en On Earth as It Is in Hell, maakt Hell een mini-musical van het optreden, inclusief gekke bekken trekkende en ingestudeerde danspasjes uitvoerende snarenplukkers Tony Speakman (bas), Kev Bower (gitarist en broer van) en Andy Sneap (gitaar). Ook Hell heeft de religieuze podiumaankleding te voorschijn gehaald. Voor een genre dat zich zo graag afzet tegen de kerk, zijn er tegenwoordig wel erg veel metalbands die gebruik maken van kerkelijke afbeeldingen en kleding. En dan moet de zware mis van Batushka nog komen.
Hell
De graatmagere zingende Bower maakt er in ieder geval een hele show van, zeker als hij zichzelf tot bloedens toe kastijdt en het daarvoor gebruikte zweepje na gedane arbeid in het publiek gooit. Een aantal geluksvogels op de eerste rij krijgt ook nog een duivelsuitdrijving, maar alle show kan niet voorkomen dat de grote zaal flinke gaten in het publiek begint te vertonen. De traditionele NWOBHM van Hell valt toch niet helemaal in de smaak bij het wat meer zwartgeoriënteerde publiek dat in deze donkere dagen voor kerst de Effenaar bezoekt.
Valkryria
Zeggen dat het undergroundfenomeen Bölzer (plaatoogst tot nu toe: twee EP’s en een album) een volle kleine zaal trekt, is een understatement. Het is zelfs zó druk dat ondergetekende na tien minuten binnenkrijgen van de adem van acht verschillende mensen om hem heen, de gang opzoekt en er een luistersessie van maakt. Het was goed om te zien dat er echt maar twee mensen op het podium stonden (drummer HzR) en zanger/gitarist (Kzr), want anders had ik het niet geloofd dat alleen dit tweetal verantwoordelijk is voor de wall of sound die over de veel te volle zaal wordt uitgegooid. De klagelijke zang en grunt van KzR maken diepe indruk en dat geldt ook voor de heerlijk venijnige muziek.
Bölzer is absoluut een band met potentie die we de volgende keer op het grote podium van de Effenaar terug gaan zien en voor uw verslaggever een ontdekking, eerlijk is eerlijk. Album Hero gaat met stip de Jaarlijst in, nummers als I AM III en Spiritual Athleticism hebben instant eeuwigheidswaarde. Het zijn momenten als deze waarbij je je realiseert hoe blij we mogen zijn dat er nog muzikanten opstaan die hun ideeën op plaat weten te zetten. Het zijn momenten als deze waarbij je je realiseert hoe bijzonder het metalgenre is waarbij er steeds weer muzikanten opstaan die nèt even een ander pad bewandelen en een draai geven aan een muziekstijl die alweer een leven lang meegaat. Ik word er godverdomme nog emotioneel van ook. (TG)
Emptiness
Pro-Pain is overduidelijk de dissonant binnen deze editie van Eindhoven Metal Meeting, maar tussen al die thrash-, doom,- death,- en black metal, weet de New Yorkse hardcore-formatie zich prima staande te houden. Sterker nog, het betreft een zeer goed optreden wat de Amerikanen hier zo even neerzetten: professioneel, strak en met een flinke dosis positieve energie. Prima voor de afwisseling dus. In rap tempo knallen ze er een grote dosis bozemannenmuziek doorheen met nummers als In For the Kill, Just Fuck It, The Shape of Things to Come (opgedragen aan de in 2013 overleden Aardschok-redacteur en belangrijk pleitbezorger van de hardcore, Onno Cro-Mag) en Deathwish. Het is daarbij het laatste optreden van hun wintertoer, dus niets is te gek. En zo staan er, versterkt met collega’s uit Komah en Undivided uiteindelijk meer dan tien gitaristen op het podium de sterren van de hemel te spelen tijdens het legendarische slotnummer Make War Not Love. Een uitstekende performance dus van deze veteranen. (BS)
Pro-Pain
Het aantal bands met speciale shows rondom oude albums is bijna niet meer te tellen en dus doet ook Moonspell doodleuk een duit in het zakje. De Portugezen spelen vanavond (vrijwel) de hele tweede plaat Irreligious integraal, aangevuld met de krakers van debuutplaat Wolfheart. Dat scheelt overigens nauwelijks van een reguliere set, maar een kniesoor die daar op let. Want wat geeft Moonspell in Eindhoven een adembenemende show weg. Als het intro Perverse… Almost Religious plaatsmaakt voor Opium (met dat heerlijke intro) gaat het dak eraf om een uur lang niet meer op z’n fundering terecht te komen.
Pro-Pain
Twintig jaar na de release is Irreligious nog steeds een plaat van formaat en worden de individuele nummers door de grote zaal verwelkomt als regendruppels in de woestijn. For a Taste of Eternity, Ruin & Misery… en dan krijgt zanger Fernando Ribeiro tijdens Raven Claws nog vocaal tegenspel van Mariangela ‘Mary’ Demurtas van Tristania ook. Moonspell heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een evenwichtige, goed geoliede metalmachine zonder al te veel opsmuk maar met muzikaal vakmanschap en een subtiele lichtshow die de nummers een extra effect meegeeft. Het lukt Moonspell wél dat duistere sfeertje op te zetten waar Mayhem een dag eerder zo wanhopig naar op zoek was.
Moonspell
De Portugezen en de zaal stuwen elkaar naar grote hoogten en dat eindigt in een oorgasme van een trio kippenvelopwekkende nummers. Bij Vampiria speelt Ribeiro nog steeds vampiertje maar stoort niemand zich eraan en neemt het publiek massaal de afsluitende schreeuw die op de plaat te horen is voor zijn rekening. De melodielijn van Alma Mater lijkt door half Eindhoven te worden meegebruld en blijft zo lang nagalmen dat Ribeiro de lach niet meer van zijn gezicht krijgt. Het lijkt niet meer te overtreffen, tenzij je als band Full Moon Madness nog in de aanbieding hebt en dit vervolgens fabelachtig uitvoert. Het lijkt alsof de Effenaar even loskomt van de aarde en rondzweeft in een galaxy far, far away.
Als het kippenvel wegebt, bedanken band en publiek elkaar uitgebreid maar al snel pakken de bezoekers hun nieuwe hobby op: Alma Mater nazingen. Daarop rest de muzikanten niets anders dan handen te schudden zolang hun armen strekken en alles weg te geven wat ze op het podium maar voor handen hebben, tot en met aangebroken flesjes water aan toe. Magisch, memorabel, Moonspell.
Moonspell
Met het Zweedse Tiamat dwalen we af van stevige metalen ladder naar het treetje gothic-light. Voor de één een welkome afwisseling tijdens de enorme bak herrie die de Eindhoven Metal Meeting ieder jaar weer voorschotelt, voor de ander een uitgelezen moment om de merchandise nog maar eens aan een zoveelste inspectie te onderwerpen.
Met deathmetal hebben de kunsten van Tiamat al lang niets meer te maken, maar met de nieuw ingeslagen koers heeft de band evengoed een schare bewonderaars weten vast te houden, zo ook vanavond. Tiamat is zelfs één van de hoofdacts en niemand minder dan ‘Mr. Moonspell‘ Fernando Ribeiro himself blijkt een groot bewonderaar van zijn Zweedse collega’s. Voor de gelegenheid zingt hij vanavond mee met het nummer The Sleeping Beauty.
Tiamat
Het optreden kent verder een hoog knuffelgehalte waarbij bandleden elkaar onderling omhelzen en de loftrompet toesteken en waarbij bandleider Johan Edlund op een gegeven moment het publiek zelfs vraagt aanstekers en mobiele telefoons in de lucht te steken. Een gedeelte van het publiek toont zich hier ontvankelijk voor. Natuurlijk, het heeft iets aandoenlijks en zelfs als de muziek je smaak niet is: spelen kunnen de heren van Tiamat. Én ze brengen kwaliteit. De fans kunnen vanavond met opgeheven hoofd en opgewarmd hart de arena verlaten.
Tiamat
Het moge duidelijk zijn: ondanks het late aanvangstijdstip (01:30 uur met uitloop van bijna een half uur) is vrijwel het volledige publiek opgebleven om de Slavisch-orthodox geïnspireerde blackmetal van Batushka te beluisteren. En het zijn niet alleen de oren die gestreeld worden door deze bijzondere black metalformatie. Een optreden van deze anonieme Polen in alternatieve priestergewaden vormt evenzeer een lust voor het oog.
In de extra ‘wachttijd’ wordt het podium omgetoverd in een soort basiliek, compleet met schedels, kaarsjes, een altaar en het voor de band herkenbare icoon van een gezichtloze Madonna met kind – dat tevens de albumcover vormt van Batushka’s eerste en enige plaat Litourgiya. Iets meer dan een jaar zijn de Polen nu onderweg om hun zendingswerk te verrichten en Batushka vindt vrijwel overal navolging. De Facebookpagina van de band toont een niet aflatende stroom concertfoto’s en aankondigingen van nieuwe optredens. Batushka heeft de harten gestolen van velen.
Batushka
Dan begint eindelijk de Batushka-versie van de zwarte mis. Het ritueel wordt door gezichtloze mannen in lange, donkere gewaden voltrokken. Het publiek wordt daarbij bewierookt en op allerlei andere ontheiligende sacrale elementen getrakteerd door de anonieme voorganger, tevens ‘oppergrunter’ en zanger Варфоломей (Bartholomew). In totaal bestaat de live-formatie uit acht man, dit is inclusief het driekoppig achtergrondkoor. De nummers van Litourgiya klinken live nog magischer dan op cd, al staat het stemgeluid van het achtergrondkoor en de zang van de opperpriester wel een tikje zacht in de mix vannacht. Maar dat is slechts een kleine omissie. Bartholomew verzorgt samen met zijn band al bulderend en hummend en met gespreide armen de zegen- en wegzending van deze Eindhoven Metal Meeting 2016, en doet dat met verve. (BS)
Batushka
Lees ook het verslag van dag 1, met onder meer Hail of Bullets, Destruction, Watain en Mayhem.
Foto’s:
- Wendy Jacobse Photography
- Paul Verhagen namens Eindhoven Metal Meeting
Datum en locatie:
17 december 2016, Effenaar, Eindhoven
Links: