Naar goede jaarlijkse traditie ook dit jaar weer een editie van Dynamo Metal Fest en evenzeer naar goede traditie een stevige line-up. Weliswaar wat breder geprogrammeerd dan andere jaren maar toch een flinke affiche. Op het allerlaatste moment kwamen er wat wijzigingen door het afzeggen van Sons of Apollo. Vuur kwam in de plaats en het tijdsschema werd aangepast. Zware Metalen trok onder een loodzware zon naar de slagvelden van Eindhoven. Gewapend met zonnebril en – vooral – veel drankbonnen. Nooit gedacht dat het zó warm kon zijn op een ijspiste!
De aftrap wordt traditioneel gegeven door de winnaars van de Bandbattle, dit jaar het Belgische Elephant. De bedoeling is meteen duidelijk: ondanks het vroege uur ongecompliceerd alles de vernieling in spelen. Het gaat meteen snoeihard en dat zal zo blijven gedurende de hele set. De stijl van de band wordt her en der post-hardcore genoemd, maar eigenlijk is dat veel te eng. Neem wat Rage Against The Machine, doe er wat breakcore bij, voeg een snuifje goeie ouderwetse hardrock toe, drapeer met een sausje van thrash en je hebt een basisgerecht waarmee ze in elk nummer geweldige dingen doen. Het leuke aan deze groep is dat ze maar voor één ding gaan en dat is geweldig genieten van deze kans. Dat geeft een soort onbevangenheid die zalig is om te zien en een energie die heel erg aanstekelijk te noemen is. Het publiek lijkt het wel te smaken, want de muzikanten oogsten aardig wat bijval. In de gaten houden is de boodschap, want dit Elephant heeft alles in huis om potten te breken. Eén van de aanwezige olifantenmama’s kwam later naar me toe om toch nog eens te zeggen hoe goed de groep wel is. Wie ben ik om haar tegen te spreken? Groot gelijk, ma!
Het is iets na de middag als het zootje ongeregeld van Iron Reagan het podium bestijgt. De heren zijn al aardig ingedronken, want het is de laatste halte van hun tour. Dat maakt dat de sfeer aardig ongedwongen is en dat er heel veel plaats aan plezier maken wordt voorbehouden. Het pleidooi voor ‘feel the nipple’ was redelijk gedenkwaardig en onweerstaanbaar grappig. Dat alles wil niet zeggen dat de heren zich ook maar enigszins inhouden. Als je op een half uur tijd zeventien (!) songs speelt, dan ga je er wel voor. De eerste moshpits zijn een feit met grote stofwolken tot gevolg. De mix van crossover en thrash gaat erin als zoete koek, met als een van de hoogtepunten een toch wel bloedagressieve versie van Fuck The Neighbours. Ook de vijf nummers die werden opgedragen aan het publiek waren memorabel. We kregen ze voor de kiezen binnen een minuut tijd. Heerlijk.
Hierna is het de beurt aan Vuur, dat dus mocht inspringen om het gat in de programmatie te vullen dat werd nagelaten door Sons Of Apollo. De band rond zangeres Anneke van Giersbergen is op dit ogenblik vrij populair, alleen is mij niet helemaal duidelijk waarom. Toegegeven, er staat wat kwaliteit bij elkaar op dat podium. Je zou dus mogen verwachten dat zoiets een verbluffend resultaat zou opleveren. Maar dat is niet zo. Het klinkt allemaal erg zuiver en vocaal hoeft Van Giersbergen misschien niet veel meer te bewijzen, maar iets minder pathetiek en aanstellerij en betere nummers zouden geen kwaad kunnen. Binnen dit soort symfonische metal is de laatste jaren de lat zeer hoog gelegd en dat niveau haalt Vuur jammerlijk genoeg niet. Het is aardig, maar het komt niet eens in de buurt van pakweg Floor Jansen of Simone Simons. Als de enige noemenswaardige reactie van het publiek komt op twee The Gathering-covers dan zegt dat genoeg. Veel buitenlandse potten gaat deze band niet breken om de heel erg simpele reden dat niemand hier op zit te wachten. Dit vuur is eerder een waakvlammetje. Onze immer sympathieke paparazzo Jurgen is zowaar wat van slag. Bier brengt soelaas.
Het is al broeierig heet als I Am Morbid aan zijn set begint. Een klein uur lang wordt de ene Morbid Angel-klassieker na de andere op ons afgevuurd en zoiets is dodelijk bij deze temperaturen. Net voor het optreden werd het publiek aangevuurd om uitbundig te gaan crowdsurfen, er waren toch ‘mensenvangers’ genoeg voor het podium! Het gevolg zijn golven van ronddobberende metalfans te midden van zandstormen door de verschillende moshpits. Vrij indrukwekkend om aan te zien moet ik zeggen. Dat krijg je natuurlijk met deathmetalbommen als Immortal Rights, God Of Emptiness en natuurlijk I Am Morbid zelf. Het tempo gaat geen enkele keer naar beneden en het niveau blijft torenhoog. Zanger/bassist David Vincent weet heel goed hoe hij zijn bandbroeders en het publiek moet aanmoedigen. Poepstrak is het, met niets dan stuk voor stuk klassiekers. Wat wil een mens nog meer?
Leprous dan. In progland is deze band de laatste jaren fel komen opzetten met enkele fel opgemerkte albumreleases. Als één van de weinige groepen in het genre wisten ze zich bij elke plaat opnieuw uit te vinden, voorwaar een prestatie! Ook live herhaalt Leprous zich nooit, met zeer afwisselende setlists voor gevolg. Dat kan al eens anders lopen dan je dus verwacht had. Als de heren zin hebben in een vrij gesloten en ‘moeilijk’ concert, dan heb je dus prijs! We hebben prijs. Een belangrijk onderdeel van dit soort performances is de sfeer schepping en het licht, of beter, het gebrek daaraan. Het is 33 graden in volle zon. Dan gaat de helft van je zorgvuldig opgebouwde set al de mist in. Want puur visueel valt er zo ongeveer geen bal te beleven. En verder dan 50 meter van het podium is het geluid een brij, een kwaad waar trouwens wel meer bands mee af te rekenen krijgen. Het is begrijpelijk dat de organisatie een beetje van alles wat in het aanbod wil stoppen, maar dit werkt vandaag voor geen meter.
Wat wél werkte en als een speer uit de startblokken schiet is Canada’s trots in bange dagen: Annihilator. Al is het met gitarist Jeff Waters ook altijd even afwachten. Voor diegenen die er bij waren, remember Alcatraz twee jaar geleden waar de beste man het optreden na drie nummers afbrak en de effectpedalen vrolijk in het rond vlogen. Niets van dat alles echter vandaag, Jeff is extreem goed geluimd en loopt het hele optreden met een brede glimlach te dollen met zijn band en met het publiek. En hij speelt retestrak. En als Annihilator retestrak speelt dan krijg je een niet te stoppen thrashmonster dat zijn gelijke niet kent. Wordt er nog begonnen met redelijk recente nummers, als de oudjes aan bod komen is deze groep dodelijk. Alice in Hell en Human Insecticide worden met zo een kracht over de IJsbaan uitgespuwd dat tsunami’s van opstuivend zand een vage sluier voor het podium vormen. De ‘mensenvangers’ draaien overuren! Achteraf de bierstand ook.
Van thrash legende Overkill verwacht je vuurwerk en dat krijgen we dan ook. Green Mean Killing Machine opent en zet meteen orde op zaken. Dit wordt gààn, een uur lang. Als Rotten To The Core daarachteraan wordt gekegeld staat alles op scherp. Aan pauzeren doet men niet en het tempo blijft waanzinnig hoog. Al zijn de bindteksten in het Nederlands van Bobby ‘Blitz’ Ellsworth om in te lijsten. Zijn ‘een beetje minder of een beetje meer’ en ‘tjonge jonge jonge’ zijn onweerstaanbaar grappig. Hoogtepunten van de set zijn zonder twijfel Elimination en het lang uitgesponnen Fuck You, dat ergens halverwege overgaat in Sonic Reducer. Mooi dat Dynamo Metal Fest toch elke keer weer probeert een bende oude thrashers op dat podium te krijgen.
De start van Ministry gaat regelrecht de mist in. De intro en de mix moet helemaal herbegonnen worden wegens weet ik veel welke reden, maar die tweede start is daarom niet minder hevig. Links en rechts van het podium staan twee grote opblaasbare kippen met een Trump-kapsel. Dat de oranje president vandaag kop-van-jut zal zijn is meteen duidelijk. Daar zorgt Al Jourgensen wel voor. De man is redelijk bij stem vandaag, niet altijd een zekerheid. Géén Psalm 69 als opener vandaag, maar I Know Words, met een video waarin Trump zo ongeveer gefileerd wordt. Verdere hoogtepunten in de set zijn Punch in The Face en Antifa, al mag dat vlaggengezwaai gerust achterwege blijven wegens afgezaagd en eigenlijk ook gewoon wat dommig aandoend. Ook om de twee minuten op zo’n opblaaskip gaan slaan en dan verwachten dat een roadie die elke keer weer rechtzet is aardig debiel en doet net iets te veel aan de aanstellerij van onze vriend Marilyn Manson denken. En na 45 minuten stoppen om dan terug te komen met veel vertoon en aan te kondigen ‘fuck the festival, we want to play longer’, terwijl je dus nog 20 minuten moet, is dwaas. Zeker als je daar dan een nummer van 3 minuten achteraan jast en dan toch 10 minuten te vroeg stopt! Maar los daarvan, toch een behoorlijk optreden van Ministry.
De hoofdact van vanavond is Ghost. Veel verwacht ik er niet van, na hun redelijk saaie passage op Graspop met ongeïnspireerde Ghouls en een zanger die zwak bij stem was. Na 1 minuut van het openingsnummer Ashes moet ik mijn mening herzien, en niet zo’n klein beetje! Wat klinkt Ghost vandaag goed! Wat is deze Kardinaal Copia vandaag goed bij stem! En wat spelen die Nameless Ghouls vandaag wél met overgave! Het eerste hoogtepunt is Absolution, kort daarna gevold door een geweldig From The Pinancle To The Pit. Als daarachter een machtig Faith wordt gespeeld is duidelijk dat dit Ghost zal heersen vandaag!
Het instrumentale Miasma met Papa Nihil op saxofoon blijft een bizar gebeuren, maar het past overduidelijk wel in deze show. Na dit tussenstukje is het hek wel helemaal van de dam. De laatste nummers van de set zijn meteen ook de sterkste van vanavond: het bijzonder poppy Dance Macabre dat uitgroeit tot een soort van hymne en door iedereen luidkeels meegezongen wordt en dan uiteraard ook Square Hammer!
Hierna verlaat men het podium, maar iedereen weet dat het klapstuk nog moet komen. Een machtige versie van Monstrance Clock dat eindigt in een intens meezingen van het publiek, zelfs lang nadat de band van het podium verdwenen is. Dit Ghost was groots en machtig en heeft in één klap alle vooroordelen uit het verleden weggevaagd. Ik ben verkocht en niet zo’n klein beetje. Dat ik dit nog ooit zou schrijven! Schitterende editie van Eindhoven Metal Fest. Volgend jaar weer!
Foto’s:
Jurgen van Hest (jvh013photo)
Datum en locatie:
14 juli 2018, Eindhoven
Link: