Het is een behoorlijk understatement om te zeggen dat Starspawn vorig de nodige indruk maakte. Blood Incantation slaagde erin om – na enkele zeer aangename demonstraties – een deathmetalalbum te maken dat even verfrissend als nostalgisch was. Het werk kon tot op het kleinste detail gefileerd worden en het was tot op de seconde aan te wijzen welke band (al dan niet onmogelijk obscuur) van invloed was geweest op de betreffende passage. Tegelijkertijd is het enige tijd geleden geweest dat een band dergelijke impact had met een verfrissende blik als deze (laatste die ik me kan herinneren was Bölzer met Aura). Uiteraard kon het dan niet uitblijven dat Zware Metalen zou afzakken naar de Baroeg om de band live te aanschouwen. Mooie bonus dat dit een tour betreft met Cruciamentum, ook zeker geen onverdienstelijke band. De rest van de avond wordt aangevuld door Thanatos, Neocaesar en Graceless.
Perikelen zorgen ervoor dat ik pas bij Neocaesar de Baroeg binnenloop, zodat de pinch harmonics me per direct om de oren slaan. De band werpt een behoorlijke muur van geluid op, die lomp om zich heen slaat. Buiten de pinch harmonics is er niet veel te onderscheiden, ware het niet dat meneer Van Mastrigt behoorlijk zijn best om ook de mensen in het rookhok te bereiken. Het is druk in de Baroeg en dat blijkt des te meer door het feit dat Neocaesar een thuiswedstrijd speelt en dus het nodige publiek heeft weten aan te trekken. Mijn enthousiasme mag dan misschien niet aanwezig zijn, maar het publiek loopt zeker warm voor de band, iets dat zeker ook wat waard is.
Die waarde blijkt wel bij het aantreden van Cruciamentum, want hoewel de zaal qua inhoud wat leger lijkt, liegt de publieksreactie er niet om: de opgewarmde zaal heeft hier op gewacht. Vorig jaar stond de band op Netherlands Deathfest, en maakte daar diepe indruk met de hevig door Incantation geïnspireerde death metal. De band past perfect in het straatje van Grave Miasma en Dead Congregation, maar heeft toch nooit dezelfde status mogen opbouwen. Misschien is dit te wijten aan de relatief kleine hoeveelheid materiaal, maar daar lijkt nu verandering in te komen, want “With a new line-up, comes new material!“. De heren laten er geen gras over groeien en trappen gelijk af met vieze, overstuurde grooves, die visioenen van onwel riekende tombes vol halfvergane relieken van vlees oproepen. Dit is hoe death metal in dit straatje hoort te klinken, in al zijn weerzinwekkende glorie. De band raast door een verpletterende set, waarin het geluid bij aanvang onder dezelfde kwalen gebukt gaat als eerder op de avond, maar later de occulte sfeer zonder meer onderstreept.
Hoewel Blood Incantation en Cruciamentum gezamelijk op tour zijn, is Thanatos wat hoger op de line-up geplaatst. De band speelt voorlopig zijn laatste show en tevens ook de laatste show met drummer Yuri Rinkel. Dat ook Thanatos een thuiswedstrijd speelt, is te merken aan het publiek dat op de ouderwetse death/thrash afkomt. Veel Hollands gebrul en ook de aansporingen van Stephan Gebédi kunnen op bijval van een gretige Baroeg rekenen. De set van de band bevat werk uit een aanzienlijk deel van de discografie en daarmee kan de contstatering dat niet alles even memorabel is, niet uitblijven. Aan de inzet van de band ligt het in ieder geval niet en mocht dit dan een voorlopige laatste show zijn, dan is er in ieder geval met stijl een pauze ingelast.
Band van de avond is Blood Incantation, zowel voor mij als de meute die op de Amerikanen afkomt. Dat Starspawn indruk heeft gemaakt, is al vermeld, maar niets van de lovende reacties kon enige voorbereiding bieden voor de fenomenale show die we vanavond in de Baroeg mogen aanschouwen. Zelf heb ik mijn death metal het liefst niet al te technisch, maar man, wat kunnen deze heren spelen. Ze mogen er dan uitzien als een groep fervente D&D-fans die net de kelder is uitgelaten, maar als ze beginnen spelen, blijkt dat er op zijn minst wat instrumenten en albums van Death te vinden waren in hun schemerige verblijf. Het is niet alleen de effciëntie waarmee gespeeld wordt, maar ook de volledige overgave die feilloos gecombineerd wordt met de onorthodoxe structuren en vloeibaarheid van de riffs, die maakt dat dit een feest is om naar te kijken.
Het gehoor wordt overigens ook op zijn wenken bediend, want niet alleen wordt het fantastische Starspawn voor een groot deel ten gehore gebracht, ook het oudere werk van de band wordt losgelaten op het enthousiaste publiek. Ook hier demonstreert de band zijn kundigheid, want ook uit het oudere materiaal blijkt wat de insteek van het begin af aan is geweest: wervelende, kosmische death metal maken, waar de techniek in het teken staat van de atmosfeer, en niet (zoals te vaak gebeurt) andersom. Kers op de taart is het gortdroge commentaar, dat niet alleen de buitenaardse verhalen achter de nummers toelicht, maar ook onze nietige positie in het heelal onderschrijft. Ik kan dan ook niet anders dan afsluiten met de de quote van de avond:
“Civilization is a joke, and the joke is on you.“
Links: