De Zweedse band Avatarium breekt momenteel potten in het doomgenre, dus daarom is Zware Metalen ook haast verplicht van de partij bij de albumpresentatie van de laatste plaat Hurricanes and Halos. Aangezien meneer Agnew met Diablo Blvd op dezelfde avond een feestje had in Trix, was de opkomst voor deze band en het voorprogramma erg matig, maar de afwezigen hadden ongelijk.
Als voorprogramma fungeert vanavond de Griekse band The Slayerking. Nog nooit van gehoord en dat lijkt ook niet zo erg te zijn, want het gaat om een relatief jonge band binnen het genre. Vorig jaar liet dit drietal pas een debuut los op de wereld, dus is er nog genoeg ruimte voor ontdekking. Het gaat ook lekker naar binnen, dit potje doom dat door de heren wordt aangereikt. Van de eerste tel staat het geluid nagenoeg perfect, waardoor deze baspulsen en psychedelische gitaarlijnen prima overkomen. De riffs op zich zijn hier en daar misschien wat te makkelijk naar mijn zin, maar toch is deze hele zitting uiterst genietbaar met als persoonlijke hoogtepuntje het lied over de koningin van Sheba, dat trouwens niet op dat debuut te vinden is. Deze frontman probeert wel een wat aparte indruk te maken met zijn gekke hoed en zwoele, mysterieuze stemmetjes tussen de nummers door en dat is gewoon minder mijn ding. Misschien omdat het niet past bij de heren gitarist en drummer die gewoon hun ding doen. Een ietwat gekke presence dus, maar best ontdekkingswaardige doom.
Hoewel de opkomst voor negen uur wat magertjes leek, heeft Avatarium bij de start van de set een vrij gevulde Biebob voor zich. Het is geen verrassing dat deze band van start gaat met de opener van de laatste cd, met name Into The Fire / Into The Storm. Best een aardige titel om een show mee te beginnen en een nummer dat meteen een binnenkopper vormt. Afwisseling is meteen het codewoord, wat blijkt uit opvolger Pearls and Coffins, die best wel gevoelig uit de hoek komt. Het zal niet de enige keer zijn dat gitarist Marcus met zijn psychedelische solo’s de zaal pletwalst.
Het volgende hoogtepunt is een van mijn favoriete tracks: The Starless Sleep. Een heerlijke melodielijn, maar Jennie-Ann laat ook meteen horen dat het live allemaal nog beter klinkt dan op cd. Daarnaast is deze dame ook gewoon een enorm showbeest en geniet ze zichtbaar van elk rondje applaus dat er voorbijkomt. Ze geeft zich ten volle, gooit wat akkoorden op haar akoestische gitaar in de mix en draagt een verdraait flashy pakje dat toch deels haar zwangerschap weet te verbergen. Werkonbekwaam is deze juffrouw echter nog lang niet. Na Led Zeppelin-cover In My Time of Dying komt een volgende hoogtepunt voorbij: Medusa Child is live een verdraaid stevig nummer, maar het creatieve middenstuk is er eentje dat je niet gauw vergeet. De kinderstemmetjes op cd staan opgenomen op een oldschool cassettedek, dat door Jennie-Ann even voor de micro geplaatst wordt en op die manier komt elk stukje van de albumversie ook live uit de verf.
Het lied Girl With The Raven Mask is ondertussen al wat bekender bij het publiek en krijgt dan ook veel reactie. Avatarium nadert het einde van de set, maar toch maakt de band nog tijd voor wat fijne oudere nummers. Op cd heeft Moonhorse me nooit weten te overtuigen, maar dat is live wel het geval. Jennie-Ann heeft de gave om te spelen met de stilte en weet op die manier erg intieme stukjes aan te brengen in deze track, die vervolgens afgewisseld worden met slopende doom. Dat is een gegeven dat terugkeert op het lied Avatarium, dat als encore nog aangereikt wordt. Op die manier zet Biebob Avatarium in België lekker op de kaart, of zette Avatarium nu net Biebob voor Zware Metalen weer op de kaart? In elk geval was deze show af en ben ik vol lof over de sound en organisatie deze avond. Een uitstap om gauw nog eens opnieuw te maken.
Foto’s:
John Scheffers
Datum en locatie:
23 september 2017, Biebob, Vosselaar
Links: