Mors Principum Est-gitarist, Andy Gillion, staat bekend om zijn meeslepende gitaarpartijen en voor zijn solide schrijfwerk in de eerdergenoemde band. Van harde, brute death naar melodische, haast symfonische leads en dit alles met een hoog ‘chug’ gehalte. Creatief is de beste man zeker! En dat komt nóg duidelijker naar de voorgrond, nu Andy met een soloalbum op de proppen komt. Het debuut- en conceptalbum, getiteld Neverafter, verschijnt in november op de planken. Is dit er één voor op de jaarlijst en om de kille wintermaanden mee door te komen?
Nu ben ik een lastige als het aankomt op instrumentale albums. Al gauw raak ik verveeld en er moet echt meer dan genoeg dynamiek en afwisseling zijn, wil ik het hele album afluisteren. Tot nu toe zijn in mijn ogen slechts twee artiesten erin geslaagd dit te presteren en dat zijn niet de minste of de geringste (lees: Joe Satriani en John Petrucci). Toch besloot ik de Brit een kans te geven. Aanleiding was een video op YouTube met 66Samus (Samus Paulicelli) van het nummer Skyless. Gruwelijk gaaf gitaarwerk, zeer puik drumgeweld en zelfs een gastsolo van Jeff Loomis (Arch Enemy, Nevermore)!
Dit verhaal wordt vertolkt door middel van droomachtige orkestratie, prachtige pianostukken, lekker up-tempo melodeath en leadpartijen om de vingers bij af te likken. Neem daarbij dat Sam Paulicelli de drums voorzorgt voor het hele album (de beest dat het is) en je weet dat er spektakel te vinden is op deze plaat.
Luisterend naar het album, met het bedoelde verhaal in het achterhoofd, waan ik mij inderdaad in een soort droomwereld en raak ik al gauw verzeild in de compositie van de nummers. Elke track draagt een hoog episch gehalte met zich mee, waardoor de beleving van de muziek heerlijk intens is. Maar waar het gevaar schuilt, is het ontbreken van de zang. Ik betrap mijzelf er namelijk op dat ik extra op de instrumenten ga letten en hoe de dominante melodielijnen het verhaal vertellen. Net als mijn aandacht na vier nummers dreigt te verslappen, komt de track Aria (feat. Christina Marie). Een kalme en ingetogen zanglijn met een opnieuw droomachtige orkestratie geeft even een momentje van rust na de toch wat intense melodeath en brengt mij weer terug op het juiste pad: het pad van de volle aandacht hebben! Dit heeft Andy zeer goed en strategisch geplaatst. Het is ongeveer halverwege het album en lokt de luisteraar uit om bij de les te blijven.
De tweede helft van het album verloopt weer volledig instrumentaal, maar na de goed getimede intermezzo is er een soort vernieuwde energie om de overige zes nummers aan te kunnen. De track Black Lotus gaat weer flink los, vooral na vier minuten. De kickdrum wordt compleet vernietigd alsook de oortrommels! Samen met een epische chant van een koor en wat strijkers op de achtergrond is dit misschien wel één van de meest spannende momenten op het album. Het daaropvolgende The Lost Melody geeft dan weer een ander contrast: relaxatie. Een op de achtergrond zwevende leadpartij, wat akoestisch gitaarwerk en wat toetsen bouwen een haast serene atmosfeer op, om over te gaan op een stuk wat recht uit het melodische arsenaal van Arch Enemy zou kunnen komen.
Hiraeth (feat. Paul Wardingham) is voor de gitaristen onder ons: een track met zeer veel lead partijen en belachelijk snelle gitaarsolo’s. Hier hangen Andy en Paul de virtuozen uit en doet het meer dan eens denken aan de kunsten van gitaarlegende Joe Satriani. Lullaby is dan weer een laatste intermezzo met enkel wat zweverige orkestratie en een veelal herhalend patroon op de gitaar. Zo terugdenkend klopt de titel van dit nummer dan eigenlijk perfect. De afsluiter en tevens titeltrack is echter de uitblinker (samen met Skyless). Het heeft opnieuw alle elementen van het album samengevat in één nummer en ook in dit nummer treft de luisteraar het meest zware en brute gitaar- en drumwerk.
Krijg nou wat, weer een heel epistel geschreven! Daar moet ik toch eens wat aan gaan doen. Maar goed, goede artiesten lokken dit soort recensies nou eenmaal bij mij uit. En Andy Gillion behoort zeker tot deze categorie! Het instrumentale debuutalbum van de gitarist vertelt een krachtig en redelijk goed doorlopend verhaal en combineert dit uitstekend met een compositie waar ik nog lang aan terug zal denken. Een memorabele plaat en zeker geschikt om de kille wintermaanden mee door te komen.
Score:
80/100
Label:
Eigen beheer, 2019
Tracklisting:
- Nocturne
- Becoming the Nightmare
- Skyless (feat. Jeff Loomis)
- Becoming the Dream
- Aria (feat. Christina Marie)
- Black Lotus
- The Lost Melody
- Shards of a Forgotten World
- Hiraeth (feat. Paul Wardingham)
- Lullaby
- Neverafter
Line-up:
- Andy Gillion – Gitaar, schrijfwerk
- Samus Paulicelli – Drums
Links: