Vanavond is het tijd voor een van de grootste progbands van dit moment. Een band die zich door middel van overduidelijke muzikale invloeden, eigenzinnige compositionele talenten en een behoorlijk stel ballen, nu al een onnavolgbare muzikale erfenis heeft toegeëigend. Eerst death metal, maar vervolgens op een hellend vlak met progressieve invloeden, waarbij ook jazz niet geschuwd werd. Inmiddels is in de studio het niveau bereikt van een klassieke progressieve band, met een geluid dat zich spiegelt aan de progressieve rock uit de jaren zeventig. Overigens een gegeven waar veel fans van weleer zich niet in kunnen vinden, terwijl anderen het fantastisch vinden, zoals u ook kunt lezen in het commentaar van uw redacteurs. Meervoud, ja, want het betreft hier een samenwerking, waarbij twee verschillende optredens van de band zijn bezocht. Redacteurs van dienst zijn zdark (ZD) en usurperofthetyrants (UT). Foto’s zijn van de hand van Jostijn Ligtvoet, huisfotograaf van de 013, waarvoor zeer veel dank.
De Ancienne Belgique in Brussel vormt al vele jaren een vaste halte op de najaarstournee van Opeth. Met het nieuwe album Sorceress als kapstok, zakten de jolige Zweden opnieuw af naar een volgepakte zaal. Uw reporter was naar goede gewoonte aanwezig, maar moest het voorprogramma (Sahg) wel aan zich laten voorbijgaan. (ZD)
Sorceress was meteen ook de opener van de avond, maar samen met The Wilde Flowers meteen het enige nummer van het nieuwe album. Het luid meegezongen Cusp of Eternity was verder de enige schijf uit de huidige periode van Opeth. Als fan van het oudere werk van de band een hele opluchting voor mij, want dat liet heel wat meer ruimte voor ouder en harder werk. (ZD)
Opeth liet er geen gras over groeien en met Ghost of Perdition gooiden de heren er meteen de beuk in voor een rondje ouder werk. Met ook nog Demon of the Fall werd het meteen duidelijk dat Mikael Akerfeldt nog altijd bereid is om stevig te grunten voor een enthousiast publiek. Daarna was het tijd voor een romantischer intermezzo, met Face of Melinda en het hartverscheurende In My Time of Need. Helaas werden deze nummers deels naar de knoppen geholpen door een luidruchtig groepje dat duidelijk geen zin had in de breekbare melodieën en de prachtige zang van Ȧkerfeldt. (ZD)
Met Cusp of Eternity ging de vlam opnieuw in de pan. The Drapery Falls, Heir Apparent en The Grand Conjuration plaveiden de weg voor de ultieme klassieker Deliverance. Lekkere afsluiter van een opvallend harde set, die toonde dat Opeth zeker nog aandacht heeft voor zijn oudere werk. Een hele opluchting voor wie geen behoefte heeft aan alle retroprog van de recentste platen. (ZD)
En voor wie het zich afvroeg, Mikael Ȧkerfeldt had uiteraard zijn lolbroek opnieuw meegenomen. Persoonlijk ben ik geen fan (meer) van zijn tussenteksten, maar deze keer leverde het toch een fijne anekdote over een concert van Katatonia op. Verder hield hij het relatief kort, wat de avond er voor mij alleen maar beter op maakte. (ZD)
Uw andere redacteur kon gelukkig wel een flink stuk van het Noorse Sahg meepakken, een band die zich in het verleden profileerde als doomband, maar inmiddels een (simpel gezegd) sludgy, afgewaterde versie van Tool is geworden. Dat wil niet zeggen dat de band niet kan spelen, zoals de heren laten zien, maar wel dat het schort aan een eigen geluid, zeker na de omslag op Momento Mori, dat dit jaar is uitgekomen. De podiumpresentatie van de Noren is een vermakelijk ijkpunt, aangezien de band schijnbaar moeiteloos omschakelt naar het grote publiek van de uitverkochte 013 (drieduizend man), met veel grote gebaren en interactie met het publiek. Dit is nogal een tegenstelling met de kleine clubshow die ik enkele tijd geleden heb gezien, maar hoe het ook zij: het spel van de band staat buiten kijf. Als de geluidsman de volgende keer ook nog stappen wil ondernemen om het abominabele drumgeluid tegen te werken, is Sahg al helemaal een puik voorprogramma. (UT)
De band waar het deze avonden om gaat (en zoals die in de inleiding werd omschreven), is natuurlijk Opeth. De ongekroonde, Zweedse koningen van de progressieve metal zijn, onder leiding van meesterbrein Mikael Ȧkerfeldt, in topvorm vanavond. Dat had ook niet anders gekund, want het is ook wel een verzameling briljante muzikanten bij elkaar, die stuk voor stuk met superlatieven overladen dienen te worden. Martín Mendéz speelt constant gecompliceerde baslijnen die nauw samenwerken met de nimmer rustende drumpartijen van Martin Axenrot, terwijl de heren Ȧkerfeldt en Ȧkesson op virtuoze wijze gitaarspel verweven, met op de achtergrond de synthesizers van Joakim Svalberg. (UT)
De setlist is er een die iedere fan zal aanspreken, zo ook beide redacteurs. Waar uw Belgische redacteur van dienst meer van het deathmetalgeweld van de band is, ben ik uitzonderlijk blij met de koers die de band de afgelopen albums heeft ingezet. Zo komen er vanavond enkele (te weinig in mijn ogen) nummers van het fantastische Sorceress voorbij, maar gelukkig wordt ook Pale Communion aangedaan door middel van Cusp Of Eternity. Verder is het vooral de periode 2001 tot en met 2008 die uitgelicht wordt, met krakers als Ghost of Perdition en Deliverance, maar ook het oudere werk moet eraan geloven met briljant werk als Demon of the Fall en Face Of Melinda. (UT)
De kwaliteit van het geluid staat buiten kijf, met een helder doch waardig geluid voor de band. Daarnaast is er een mooie aankleding van het podium te zien, met roterende losse schermen, die, op haast cryptische wijze, afbeeldingen (waaronder artwork van de band) laten zien. Ook in de pauze tussen de nummers door valt er genoeg te beleven, met name door het droge commentaar van meneer Ȧkerfeldt. Zo zijn er een aantal anekdotes te horen (waarbij het verhaal van Tom G. Warrior over H.R. Giger die niet door zijn eigen deur past, mijn favoriet is), worden bandleden vriendelijk voor paal gezet (Hallo, meneer Mendéz!) en zijn er talrijke referenties naar andere bands (Zoals de mededeling van Mikael dat hij “Tears in my eyes!” krijgt, als hij denkt aan het feit dat het laatste nummer van de set is gekomen). (UT)
Het bovenstaande leidt uiteindelijk tot een optreden dat de aanwezigen na afloop met stomheid aan de grond genageld laat staan. Lichte verbijstering heerst in mijn directe omgeving, voornamelijk omdat we net een show hebben mogen aanschouwen die zijn weerga nauwelijks kent. Het muzikantschap is van de bovenste plank, de composities tonen wederom hoe vernuftig ze in elkaar zijn gezet en toch is het echt een metalshow. Daarnaast is het ook nog eens zeer vermakelijk als er even niet gespeeld wordt, waarmee de enige logische conclusie na de optelling van al deze uitkomsten kan zijn dat Opeth wederom een bijzonder optreden heeft afgeleverd. Dit is de absolute top van de metalwereld. (UT)
Setlist Opeth:
- Sorceress
- Ghost of Perdition
- Demon of the Fall
- The Wilde Flowers
- Face of Melinda
- In My Time of Need
- Cusp of Eternity
- The Drapery Falls
- Heir Apparent
- The Grand Conjuration
- Deliverance
Links: