Op de zomerse vijfentwintigste dag van mei zakt death metalminnend Nederland af naar de Baroeg voor een middag en avond old school geweld. Het machtige Funebrarum komt naar Nederland, en na de geslaagde shows van vorig jaar is het niet zo gek dat er de nodige aandacht uit gaat naar de band. Het vaste voorprogramma deze tour is het Deense Phrenelith, dat de afgelopen jaren verantwoordelijk is voor de smerigste death metal die er op deze aardkloot te vinden is. Voorprogramma’s Dystopia en Christ Agony heb ik moeten missen, maar het feit dat beide bands worden aangehaald door Daryl Kahan tijdens de show van Funebrarum, geeft het idee dat de opening van de middag geslaagd was.
Vooraf was de band van de avond voor mij Phrenelith, want met alleen al dit jaar een debuut-EP (Chimaerian Offspring) en een debuutalbum (Desolate Endscape) die werkelijk waar tot de top van hedendaagse death metaldrek behoren, leek het een gevochten strijd. De Denen kennen we ook van bands als Undergang en Alucarde, maar dit is een entiteit die nieuw is binnen het scala aan stijlen. Openen voor Funebrarum lijkt dan ook een mooi startpunt, zeker als je ziet wat de opkomst is op deze toch zeer zonnige dag. De invloeden van Incantation (en Funebrarum) zijn toch behoorlijk aanwezig bij de heren en mede daardoor zijn verwachtingen enigszins hoog gespannen. Helaas zijn er ook nog enige randvoorwaarden om een geslaagd optreden te geven.
Het grote probleem bij Phrenelith is dat het geluid werkelijk waar abominabel is. Een muur van ruis, met drums eronder en gorgelende vocalen erboven. De riffs zijn nou precies dát aspect van Phrenelith dat het geluid zo vies maakt en ondanks de mate distortion op het studiomateriaal, is alles daar nog te volgen. Live klinkt het echter alsof er een omlaag gestemde cirkelzaag op het podium staat, waar af en toe wat harmonics uitkomen, maar het verder ophoudt. Het punt van een gitarist, laat staan twee, gaat volledig aan me voorbij met zoveel bas en ruis. Een gemiste kans voor een band waarvan ik verwacht dat het debuut nog weleens hoog in de jaarlijsten gaat eindigen.
Op naar Funebrarum dan maar. De band gaat toch al even mee en heeft zodoende een behoorlijke fanbase op kunnen bouwen met de typische, loodzware death metal die het gezelschap maakt. Met een heruitgave van Beneath the Columns of Abanded Gods op zak reizen de heren nu Europa door, een welkome terugkeer naar de veraste puinhopen die vorig jaar zijn achtergelaten. Meneer Kahan blijkt in opperbeste stemming en doet zijn best om continu in contact te blijven met het publiek, waarbij hij de nodige mensen een bijdrage laat leveren in het vocale werk. Hierbij komen zelfs de nodige uithalen voorbij die ik eerder aanstaande zondag bij Ranger in de Baroeg zou verwachten. De interactie met het publiek breidt zich ook uit naar het het om de vijf minuten uitnodigen tot het roepen van “Hey! Hey! Hey!”, iets waar uw redacteur een broertje dood aan heeft.
Goed, dat terzijde. Het staat buiten kijf dat de heren een partij occulte, groovende death metal brengen waar je u tegen zegt, en dat is ook weer precies waar we vanavond op getrakteerd worden. Gelukkig zijn de verschillende partijen bij deze show wel te onderscheiden (in tegenstelling tot bij Phrenelith), wat maakt dat de sfeer er vanaf het begin goed in zit. Het publiek vertoeft heerlijk buiten, dus het duurt bij aanvang even voor de zaal een beetje gevuld is, maar vooraan staan de nodige diehards al los te gaan in het lijkkleurige licht van het podium. Bijwerkingen van een band die zo lomp en tegelijkertijd gestroomlijnd staat te spelen (want dat dit een geoliede machine is, moge duidelijk zijn), is het feit dat al het materiaal enigszins op elkaar gaat lijken. Gelukkig worden een hoop nummers (al dan niet door het publiek) aangekondigd, waardoor we nog enige houvast hebben. Uiteindelijk blijkt Funebrarum een prima uitweg te zijn van alle religieuze perikelen vandaag, en in plaats van opstijgen, dalen we dieper af in de aarde.
Datum en locatie:
Donderdag 25 mei, Baroeg, Rotterdam
Links: