Een nieuwe Valborg is en blijft een ding, want de kans op ongebreideld geweld is alom aanwezig. Dat is ook waar we het voor doen, niet? Eigenlijk was alleen voorganger Nekromantik een breuk met de vertrouwde stijl van de band. Endstrand was dus twee keer een ding, want niet alleen was er die enorme kans op primitieve bruutheid, maar ook de prangende vraag of die bruutheid wel in de bekende vorm zou worden rond geparadeerd. Mooi. We kunnen constateren dat Valborg heeft teruggeschakeld naar het meer bekende geluid, een fijn gegeven, hoewel ik Nekromantik een warm hart toedraag. Hoe het ook zij, we krijgen als luisteraar gestroomlijnde riffs, die op het militaristische af doorhameren en de toehoorder volledig murw slaan.
Op het typische geluid van Valborg valt altijd moeilijk een label te plakken, hetgeen ook de enorme kracht is van de band. Het lijkt meestal een soort Triptykon dat Rammstein covert, maar daarbij de elektronica vervangt voor feedback en de vunzige teksten inwisselt voor een even Duitse, maar tegelijkertijd meer genuanceerde benadering van onderwerpen. Nuance lijkt hier een onmogelijkheid, maar de band laat, op de schreeuw-drie-keer-de-titel-refreinen na, toch een bepaalde vorm van inhoud zien. Uiteindelijk maakt het geen klap uit en kan het niemand een zier schelen, want het tomeloze gehamer is uiteindelijk de uitlaatklep waar we allemaal zo naar verlangen.
De band marcheert ons door bruutheden als Blut am Eisen, Plasmabrand en Atompetze, en blijft eigenlijk het gehele album doorgaan zoals we dat gewend zijn. Daar ligt ook gelijk het zwaktebod van Endstrand, hoe makkelijk je dat ook terzijde kan werpen als je enthousiast bent over het geluid van de band. Endstrand klinkt namelijk wat eentonig, voornamelijk omdat er geen moment wordt ingehouden, laat staan dat er een echt rustmoment wordt ingelast. Of je moet de feedback meetellen, die ongestoord doorruist en bijna als vervanger van de elektronica in het Rammstein-recept als eerder beschreven kan worden gezien. Neen, om het nog maar eens te benadrukken: dit is geen gemusiceer voor mietjes.
Een terugkeer naar de oude vorm dus voor Valborg. Een glorieuze terugkeer? Misschien, dat is aan jullie zelf. Als liefhebber van de band kan ik zeggen dat ik content ben met het werk dat hier tentoon wordt gesteld, hoe miniem de variatie ook is. De eindscore die hieronder staat weergegeven, zou ook hoger uitvallen als deze recensie voor de volle mep subjectief zou zijn, maar van een stukje objectiviteit en reflectie is nog nooit iemand doodgegaan toch? Luisteren als je van Duitse ritmes, Saksische schreeuwen en militaristische agressie houdt. Maar dan zonder alle foute ideëen die nu door je hoofd schieten.
Score:
75/100
Label:
Lupus Lounge/Prophecy Productions, 2017
Tracklisting:
- Jagen
- Blut am Eisen
- Orbitalwaffe
- Beerdigungsmaschine
- Stossfront
- Bunkerluft
- Geisterwürde
- Alter
- Plasmabrand
- Ave Maria
- Atompetze
- Strahlung
- Exodus
Line-up:
- Jan Buckard – Bas, Vocalen
- Christian Kolf – Gitaar, Vocalen
- Florian Toyka – Drums
Links: