Het Amerikaanse Trapt reviewde ik destijds, toen het album Reborn verscheen. Eén enkel lekker nummertje met lekker rockend geweld en voor de rest inwisselbare postgrunge, zoals dat dan heet. Nu ja, in Amerika is de band groot. Niet dat dat iets betekent, alles is groot in Amerika, zo wordt gezegd. Dit is in ieder geval hun zesde album.
Best ironisch als je het mij vraagt. Het vorige album heette Reborn en deze DNA, maar het is al lang geleden dat ik zoiets levenloos gehoord heb als Trapt. Niet alleen levenloos, ook zielloos. Werkelijk ALLE nummers op deze plaat moeten het hebben van pathetische puberpoëzie waarin tot vervelens toe enorm veel herhaald wordt. Compleet ongevaarlijke nummertjes met wat melkmuil-rockmetal waarin zeemzoete en bitterzoete emoprut aan elkaar gespeeld wordt door intriest gestemde gitaren die nooit het achterste van hun snaren laten horen. Zelfs Reborn klonk met zijn akoestische sentimentaliteit beter dan dit hoopje inwisselbaarheid. Gelieve dit te vermijden, geef dit geen kans, meteen recycleren. Geef het aan een intellectueel beperkte medemens die oefent voor het discuswerpen in de aanloop naar de volgende Paralympische Spelen en let er op dat hij/zij deze schijf niet herkent als mogelijke muziekdrager. Hij/zij zou namelijk van hobby willen veranderen vanuit de overtuiging dat dit “muzikaal” gezien stukken beter kan.
Tracklisting:
- Intro
- Human (Like the Rest of Us)
- It’s Over
- Tangled Up in You
- Changing Hands
- Unforgiven
- Passenger Anchor
- Not So Different
- Castaway
- Getting Even
- Fallen Angel
Line-up:
- Chris Taylor Brown – Zang, gitaar
- Peter “Pete” Charell – Bas
- Brendan Hengle – Drums
- Ty Fury – Gitaar
Label:
Crash Collide Records, 2016
Links:
Score: 52/100