Sepultura – Machine Messiah

Geschreven door op 25-01-2017 om 12:14.

Onlangs was ik op zolder wat aan het scharrelen in oude dozen. Het viel me tijdens dit snuisteren op hoeveel keer de naam Sepultura op mijn oude lesboeken en mappen stond gekrast en gekrabbeld. Een bepaalde map zelfs beklad met het volledige repertoire van Max en co, weliswaar tot aan de Chaos A.D.-era. Het deed me beseffen hoe verzot ik vroeger was op deze Brazilianen en het ook wel de openbaring was tot een nieuw ruig(er) muziekgenre. Daarna ontwikkelde de band zich verder binnen de mainstream, met meer groove en tribal, en minder thrash waardoor  gaandeweg mijn aandacht verloren ging. Sporadisch pikte ik later wat op van de heren en was redelijk enthousiast betreffende Nation en A-lex, al was het maar over enkele nummers.

Nu aan mij de beurt om het veertiende opus van deze heren te beoordelen en het betreft ergens wel een heet ijzer om aan te tasten, gezien mijn vervlogen adoratie. Nuclear Blast maakt het me gemakkelijker door te stellen dat deze Machine Messiah het meest complete en heavy album is dat de band maakte in het Derrick Green-tijdperk. Een tijdperk dat altijd wat in de schaduw zal staan van de vervlogen jaren met Max Cavalera. Deze Machine  Messiah zal daar intrinsiek ook weinig verandering in brengen, maar heeft in tegenstelling tot vorige albums tijdens de ganse speelduur steeds mijn volle aandacht. Een noemenswaardig feit hierin is het vocalenpalet dat Derrick Green hanteert, waarbij hij in het openingsnummer (en tevens  titelnummer) z’n diverse mogelijkheden tot uiting laat komen. Dit nummer kenmerkt zich door z’n trage, maar dreigende opbouw en pakt je na enkele luisterbeurten toch ferm bij de keel. Het geluid is door producer Jens Bogren ondergedompeld in een donkere atmosfeer dat in heel het oeuvre meer en meer het handelsmerk aan het worden is.

Ook slaat Sepultura veelvuldig experimentele weggetjes in, waarbij de aanvang van Phantom Self doet denken aan Moonspell, doch gaandeweg explodeert het nummer in een vette repetitieve groove. In het instrumentale Iceberg Dances maakt de band gebruik van een hammond-orgel en in Sworn Oath wordt een heuse orkestratie voorzien zonder theatraal te klinken. Gelukkig verloochenen de heren het thrashverleden niet helemaal en krijg je met het afsluitende Vandals Nest nog een gezonde portie snelheid rond je oren geslingerd. De  speciale editie trakteert nog twee bonustracks, waaronder het opzwepende Chosen Skin, dat best wel de moeite waard is en het op de tv-serie geïnspireerde Ultraseven No Uta, een serie die voor mij totaal onbekend is en net als het nummer wellicht het vernoemen, beluisteren en bekijken niet waard is.

Met dit Machine Messiah ramt  Sepultura een vuist in de strot van iedereen die de heren heeft afgedankt. Wedijveren met nostalgische platen is hier misplaatst. Sepultura klinkt verfrissend en herboren en levert een puik staaltje metaal af.

Score:

82/100

Label:
Nuclear Blast, 2017

Tracklisting:

  1. Machine Messiah
  2. I Am the Enemy
  3. Phantom Self
  4. Alethea
  5. Iceberg Dances
  6. Sworn Oath
  7. Resistant Parasites
  8. Silent Violence
  9. Vandals Nest
  10. Cyber God
  11. Chosen Skin (bonus)
  12. Ultraseven No Uta (bonus)

Line-up:

  • Derrick Green – Vocalen
  • Andreas Kisser – Gitaar
  • Paulo Jr. – Bas
  • Eloy Casagrande – Drum

Links: