Ik krijg een harde plasser van de muziek van Rush. Zo, dat is eruit. Voelt goed. Die harde plasser krijg ik trouwens ook van ouderwetse hardrock, retro rock of wat voor term je ook maar aan die oude meuk wilt hangen. Bekende bands uit dat genre zijn, zoals ongetwijfeld bekend is (en uiteraard ook referenties zijn als je het over Horisont hebt), bijvoorbeeld Thin Lizzy, Wishbone Ash en UFO. Som dit alles bij elkaar op en je komt uiteindelijk en overmijdelijk uit bij Horisont. Er zijn een hoop bands die meedoen aan het hele ‘retro’ gebeuren, maar het gros zuigt gewoon stinkende ballen. Verdacht veel degelijke bands komen uit Zweden en laat dat nu net zijn waar ook Horisont vandaan komt. Overigens, Horisont is wel iets meer dan degelijk.
About Time is de titel van het nieuwste wapenfeit, tevens het vijfde album voor de band. Man, wat gaat dat rap. Horisont is geen band om de invloeden en inspiratiebonnen onder stoelen en banken te steken, maar hier ligt het er wel erg dik bovenop. Gelukkig, mag ik wel zeggen, want zoals hierboven te lezen is, zijn die niet voor de poes. Interessant is wel dat Horisont gebruik maakt van het werk van Rush, maar wie bekend is met die laatstgenoemde band, weet ook dat daar vele verschillende genres en stijlen zijn te vinden. Dus, om het nauwkeurig te houden, kunnen we stellen dat op About Time (Rush was altijd al wel te vinden als inspiratiebron) het eind van de jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig als voornaamste invloed hebben gediend. Vooral in het gebruik van de synthesizer op een nummer als Without Warning is dit gegeven terug te vinden, maar ook Point of Return is een schoolvoorbeeld van deze inspiratie (Echt waar, luister eens hoe alles hier klikt!).
Dit album mag dan bestaan uit enkel kortere nummers, op het laatste na dan, waar het vorige een redelijk klassieke vorm aannaam voor een plaat uit de progressieve rock. Dit laatste vind ik een teleurstellend punt, want het resultaat is dat de nummers op About Time allemaal hapklare brokken zijn, waarbij zelfs het aflsuitende titelnummer niet genoeg progressieve spanning levert om een echte uitdaging te zijn. Neemt overigens niet weg dat we hier spreken over een bijzonder dynamisch album, met veel gelikte riffs, waanzinnige zangpartijen en een productie om je vingers bij af te likken. O man, die productie. Dit is een punt waarmee Horisont steevast hoge ogen gooit bij mij. Retro als een afro op plateauzolen en dus met zoveel warmte dat de hoge leads wollig als de tachtiger jaren beenwarmers van je moeder zijn.
Horisont flikt het dus gewoon weer. Misschien is dit niet de beste plaat uit de discografie van de band, maar zeker een van de meest toegankelijke. Gezien het niveau dat constant is behouden, heeft ook dat kleine minpunt niet een enorme weerslag op de eindscore en kunnen we stellen dat de band aan de top van die grote golf van retrobands blijft staan. Ook het verplichte nummer in het Zweeds (hier: Letare) slaat gewoon weer keihard aan en dat is toch een fijn iets bij muziek die zo op de vocalen leunt.
Score:
85/100
Tracklisting:
- The Hive
- Electrical
- Without Warning
- Letare
- Night Line
- Point of Return
- Boston Gold
- Hungry Love
- Dark Sides
- About Time
Line-up:
- Axel – Vocalen
- Charles – Gitaar
- David – Gitaar
- Magnus – Bas
- Pontus – Drums
Links: